Oρμώμενος απ’ τις περίεργες φήμες που είδαν το φως της δημοσιότητας αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα μεταξύ Τσέλσι-Ολυμπιακού σχετικά με την δήθεν.......μεγάλη στενοχώρια του Σωκράτη Κόκκαλη για την εμφάνιση της ομάδας και τον προβληματισμό του για την αποπομπή ή όχι του Τάκη Λεμονή, θα ήθελα να επισημάνω κάποια πράγματα :
Ο Ολυμπιακός φέτος είχε/έχει να πετύχει τους ακόλουθους στόχους :
α. Nα κάνει την καμμένη γη που άφησε πίσω του ο ανεπαρκέστατος Τροντ Σόλιντ, ένας προπονητής που υπό την καθοδήγηση του ο Ολυμπιακός πέρασε σαν μονοθέσιο της F1 απ’ τις λεωφόρους της ευρωπαϊκής δόξας σκορπώντας τρόμο στο διάβα του (σ’ εμάς τους οπαδούς) και προφανώς δεν χάρισε τόση στενοχώρια στον Σ.Κ όσο ο νυν προπονητής του Ολυμπιακού, να καρπίσει.
β. Ανανέωση σε πρόσωπα ώστε να στηθεί ο νέος κορμός του Ολυμπιακού που θα συνεχίσει την δοξασμένη πορεία που μας έχει συνηθίσει η ομάδα τα τελευταία χρόνια.
γ. Κατάκτηση όλων των εν Ελλάδι τροπαίων (Πρωτάθλημα/Κύπελλο).
δ. Αξιοπρεπή ευρωπαϊκή πορεία.
Aς δούμε λοιπόν τί επετεύχθη και τί όχι :
Καμμένη γη : Από αυτό και μόνο, θα έπρεπε ήδη να είμαστε όχι απλώς ευχαριστημένοι, κατενθουσιασμένοι. Ο Λεμονής παρέλαβε ένα συνονθύλευμα, μια ομάδα επιεικώς ανεκδιήγητη που είχε χάσει τελείως τον προσανατολισμό της (ειδικά στο θέμα «Ευρώπη»), με αποδυτήρια διαλυμμένα, με παίκτες που είχαν απηυδήσει με τον μπλοκάκια και γραφικό χωρατατζή προπονητή τους ο οποίος δεν τους κάλυψε ούτε μία φορά στα 2 αυτά χρόνια, το αντίθετο μάλιστα, τους έδινε βορά στα αρπακτικά, και μια διοίκηση που τα είχε κάνει ρόιδο στην προσπάθεια της να στηρίξει τον ανεπαρκή και είχε χάσει μεγάλο μέρος της εμπιστοσύνης του κόσμου. Επιπροσθέτως, είχε να κάνει και με παίκτες τους οποίους είχε πάρει ο συγγραφέας και δεν μπορούσαν να λυθούν τα συμβόλαια τους. Έχοντας λοιπόν όλα αυτά κατά του, κατάφερε να δημιουργήσει μια ομάδα «ομάδα», όπου παίκτες καταξιωμένοι όπως ο Γκαλέτι βγαίνουν και λένε ότι «έχουμε εμπιστοσύνη στον προπονητή μας διότι αυτά που μας λέει βγαίνουν στο γήπεδο». Κι όχι μόνο αυτό, ο Λεμονής κατάφερε με το έργο του να ενώσει πάλι τους διχασμένους οπαδούς οι οποίοι για καιρό έτρωγαν ο ένας τις σάρκες του άλλου. Κι αυτό διότι όταν ο οπαδός βλέπει υγεία, το αναγνωρίζει,διότι πάνω απ’ όλα ο καθένας θέλει να βλέπει στο γήπεδο κάτι που να αξίζει να παθιαστεί μαζί του και να ξεχάσει αν δίπλα του κάθεται ένας «πατατάκιας» ή ακόμη και ο χειρότερος εχθρός του. Και φέτος ο κόσμος παθιάστηκε πολύ, πάρα πολύ.
Ανανέωση: Για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια, είδαμε νέους παίκτες να παίρνουν αρκετό χρόνο συμμετοχής. Βέβαια, όταν τα πράγματα ζόρισαν και μετά από κάποιες μέτριες εμφανίσεις, τραβήχτηκαν στην άκρη αλλά το σημαντικό ειναι αυτό : Απεδείχθη ότι υπάρχουν τσικό, υπάρχουν ακαδημίες και μπορούν να αξιοποιηθούν. Ανακαλύφθηκε η Αμερική, μια Αμερική που τόσα χρόνια την ακούγαμε, ακούγαμε για τις επιτυχίες της στα πρωταθλήματα των «μικρών» και δεν τη βλέπαμε!
Πρωτάθλημα - Κύπελλο: Έστω και με αυτό το άσχημο πρόσωπο είναι ακόμη μέσα στο στόχο του, τη στιγμή μάλιστα που παρ' όλο το σαφέστερα καλύτερο πρόγραμμα τους και λιγότερο επίπονες αγωνιστικές υποχρεώσεις, οι παραδοσιακοί του αντίπαλοι δεν είναι μέσα και στους δύο θεσμούς! Δεύτερος την ώρα που γράφεται το κείμενο αυτό, με έναν μόλις βαθμό διαφορά απ’ τον πρώτο (Ναι, δεν παραγνωρίζω ότι αυτό συμβαίνει και ελέω της υπόθεσης Βάλνερ αλλά αν είναι να αρχίσουμε αυτή τη συζήτηση καλό θα ήταν να πιάσουμε όλες τις αλητείες που έχουν γίνει εις βάρος της ομάδας φέτος, μέσα στις οποίες δεν θα έπρεπε να ξεχάσουμε να συμπεριλάβουμε μια βουτιά κάποιου Καραγκούνη στην περιοχή της Καλαμαριάς, μια φάση για την οποία δεν έγινε τόση πολλή φασαρία διότι οι 3 εκείνοι βαθμοί μάλλον δεν χρειάζονταν στην Καλαμαριά.) Όπως και νά’χει λοιπόν, το ρεζουμέ είναι ότι ο Τάκης Λεμονής, κρατάει τον Ολυμπιακό μέσα στους δύο στόχους του, έστω και με αρκετές κακές εμφανίσεις.
Ευρωπαϊκή πορεία: Δε νομίζω να μας έχει κάνει ποτέ άλλη ομάδα του Ολυμπιακού τόσο περήφανους. Οι κακές εμφανίσεις στο ελληνικό πρωτάθλημα που αναφέρθηκαν παραπάνω, έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τη δόξα που κερδίσαμε στην Ευρώπη, οπότε δε μπορεί κανείς να κρατά μόνο τα αρνητικά και να ξεχνά τα θετικά τα οποία ποιοτικώς είναι σαφώς περισσότερα μια και αυτά που κατάφερε φέτος η ομάδα στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, αποτελούν το δυνατό τίναγμα μιας κατάρας από πάνω της και τη δημιουργία των βάσεων μιας ευρωπαϊκής νοοτροπίας, που είναι ίσως η πλέον σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον. Πλέον, ο παίκτης του Ολυμπιακού μπαίνει στο χορτάρι όπου κουνιέται το σεντόνι και ξέρει ότι μπορεί να τα καταφέρει. Ας μην ξεχάσουμε δε, το πόσα λεφτά έφερε στο ταμείο του Ολυμπιακού η ομάδα φέτος και το πόσα θα φέρει στο μέλλον, βασισμένη στη νέα αυτή ευρωπαϊκή νοοτροπία. Κι αυτό, όπως θα λέγαμε αν επρόκειτο για εκλογή κάποιου σε πολιτική θέση, είναι έργο Λεμονή.
Καλή μπάλα: Φυσικά και δεν τραβάει η ομάδα. Ας μην παραγνωρίζουμε όμως τους κάτωθι παράγοντες : Ήρθαν πολλοί νέοι παίκτες που δεν έχουν ιδέα τί εστί Ολυμπιακός, έχουν όμως ιδέα τί εστί ανυπόληπτο ελληνικό πρωτάθλημα και φυσικά το απαξιώνουν. Κάποιοι εξ αυτών αν χρειαστεί, αν δηλαδή έως το τέλος του πρωταθλήματος δείξουν με τη στάση τους ότι ήρθαν για τουρισμό και μερικά ματσάκια στην Ευρώπη ώστε να τους δει κάποιος και να φύγουν το συντομότερο μην έχοντας ζοριστεί στην Ελλάδα, θα φύγουν. Το θέμα είναι ότι αυτή τη στιγμή με αυτούς πρέπει να πορευτούμε. Επίσης, τραυματισμοί οι οποίοι πήγαν πολύ πίσω την ομάδα. Οι δηλώσεις του Λεμονή ως προς αυτό το θέμα όσο και για το ότι ακόμη και τώρα πρέπει να μάθει η τεχνική ηγεσία τους παίκτες καλύτερα, τόσο από αγωνιστική όσο και από ιατρική/φυσική κατάσταση, είναι νομίζω λογικές. Οι φήμες περί ιατρικών λαθών, κλπ, μένει να επιβεβαιωθούν (αν ποτέ συμβεί αυτό).
Eν κατακλείδι: O Λεμονής φέτος είχε να φέρει εις πέρας ένα τεράστιο εγχείρημα, χωρίς μάλιστα να έχει τη στήριξη λόγω -απλώς και μόνο- του ονόματος του, όπως πχ είχε ο Μπάγεβιτς που ήρθε μετά βαίων και κλάδων στον Ολυμπιακό. Έπρεπε να καταφέρει να διατηρήσει τη νοοτροπία νικητή στο χαλαρό που είχε καλλιεργηθεί τόσα χρόνια με περίεργες ισορροπίες μέσα στο τμήμα, παλιούς παίκτες, νέους, παιδιά, αποπαίδια, κλπ. Επειδή ήμουν απ' αυτούς που είχαν κρίνει πολύ σκληρά τον Λεμονή και δεν τον πίστεψαν και άλλαξα γνώμη μόλις είδα το ευρωπαϊκό πρόσωπο της ομάδας, προκαλώ τον οποιονδήποτε να μου πει πόσοι -και ποιοί- μεγάλοι ευρωπαίοι προπονητές θα κατάφερναν να πετύχουν όλα όσα πέτυχε αυτός μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα! Δεν ξεχνώ ότι το πρωτάθλημα απέχει απ' το να θεωρείται σίγουρο και ίσως είναι πολύ πιθανό να χαθεί αλλά αυτά έχει η ζωή. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα και το σίγουρο είναι ότι ο Λεμονής έχει αποδείξει ότι έχει ικανότητες και ότι την επόμενη χρονιά πολλά απ' τα φετινά κακώς κείμενα δύνανται να διορθωθούν.
Προσωπική μου εκτίμηση : Ο Ολυμπιακός ίσως και να βρήκε τον δικό του Γκέραρντ, Φέργκιουσον που θα μείνει χρόνια. Αν φυσικά τον αφήσουν οι μυαλοπώληδες και αν η διοίκηση τον στηρίξει και του παρέχει όλα τα εχέγγυα για σωστή δουλειά. Ποιά είναι αυτά?
α. Η σκληρή καταδίκη κάθε δημοσιογραφίσκου που ασελγεί με τα γραπτά του πάνω στον προπονητή και κατά συνέπεια στην ομάδα την οποία –υποτίθεται- υποστηρίζει και το καλό της οποίας –υποτίθεται- θέλει. Δε μπορεί 23:00 να έχει τελειώσει ο αγώνας με Τσέλσι και 23:01 να έχουν αρχίσει τα παπαγαλάκια ένα τρελλό τραγούδι φημών για την αποπομπή του. Ας μη γελιόμαστε : Ο πρωτομάστορας της προπαγάνδας, ο Γκέμπελς, είχε πει το αλησμόνητο «ρίξε λάσπη, ρίξε και όλο και κάτι θα μείνει». Είναι αξιομνημόνευτο το πόσοι μέχρι πρότινος έγκριτοι δημοσιογράφοι, τους οποίους θαυμάζαμε τόσα χρόνια, έχουν εδώ και καιρό φορέσει έναν μανδύα Φαρισαίου και προσπαθούν να σταυρώσουν τον μοναδικό άνθρωπο που εδώ και πολύ καιρό πρόσφερε σημαντικό έργο στην ομάδα. Γιατί το κάνουν? Μόνο να εικάζουμε μπορούμε για τα κίνητρα τους, μερικά εκ των οποίων είναι η απλή και ανόθευτη βλακεία, ο υπέρμετρος εγωϊσμός (σήμα κατατεθέν των απανταχού δημοσιογράφων εσχάτως, οι οποίοι θεωρούν πως με ένα πενάκι έγιναν Θεοί), η αίσθηση ότι η αγορά του Ολυμπιακού έχει μικρύνει γι' αυτούς και πρέπει να δώσουν έμφαση σε άλλες....."δεξαμενές", κλπ.....
β. Αγορά παικτών που θα ενισχύσουν σημαντικά την ομάδα. Τα χρήματα υπάρχουν, ήδη απ’ το C.L. και μόνον έχουμε κερδίσει σημαντικότατο ποσό. Αν βάλουμε δε και τη μεταγραφή Καστίγιο και το πόσα δαπανήθηκαν για την ενίσχυση της ομάδας το περασμένο καλοκαίρι και τον Γενάρη, βρισκόμαστε νομίζω σε πλεόνασμα.
γ. Στήριξη της ομάδας στα κέντρα αποφάσεων. Δε μπορεί να βγαίνει ο Πρόεδρος της διοργανώτριας αρχής του πρωταθλήματος και να καθυβρίζει τον Ολυμπιακό χωρίς συνέπειες. Απ’ αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς πάρα πολλά και πρόκειται για μία περίπτωση που δεν θα έπρεπε επ’ ουδενί να υπάρξει επίδειξη «ανωτερότητας» διότι εκλήφθη ως αδυναμία.
Θα κλείσω με την εξής συμβουλή/παράκληση : Πρόεδρε, μην κάνεις το λάθος που έκανες με Μπάγεβιτς και Ιωαννίδη. Το ότι απ’ το 0 κατάφερες να πας στο 6 δε σημαίνει ότι κάθε χρόνο θα έχεις σαν εφαλτήριο το 6. Η αποπομπή ανθρώπων φιλότιμων, δουλευταράδων και με γνώσεις, και η αντικατάσταση τους με τον κάθε τυχάρπαστο, οδήγησε την ομάδα σε κάποιες περιπτώσεις πάλι πισω στο 2, σε άλλες (μπάσκετ) πιό κάτω κι απ’ το 0.
Το δις εξ αμαρτείν, ούκ ανδρός σοφού. Φαντάσου που στην περίπτωση μας δε μιλάμε για δις αλλά για τρις, τετράκις, κ.ο.κ.
ΣΤΗΡΙΖΩ ΛΕΜΟΝΗ ΔΙΟΤΙ ΧΤΙΖΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ.
ΣΤΗΡΙΖΩ ΛΕΜΟΝΗ ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΤΡΕΧΩ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΝΙΚΕΣ ΕΠΙ ΟΜΑΔΩΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΑΙΩΝΙΟ".
ΣΤΗΡΙΖΩ ΛΕΜΟΝΗ ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΟΒΑΡΟΣ, ΚΥΡΙΟΣ, ΜΕ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΕΣ -ΠΛΕΟΝ- ΓΝΩΣΕΙΣ.
ΣΤΗΡΙΖΩ ΛΕΜΟΝΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ.
Ακούγονται σαν προεκλογικά συνθήματα όλα αυτά? Ίσως και να είναι διότι ο Τάκης Λεμονής ίσως και να χρειάζεται την ψήφο μας. Διότι στον Ολυμπιακό τίποτα δεν είναι σίγουρο, δυστυχώς. Ή μήπως όχι? Μήπως τελικά όντως έχουμε αποκτήσει ευρωπαϊκή νοοτροπία ΚΑΙ σαν διοίκηση? Ελπίζω πως ναι, ελπίζω επίσης πως οι διοικούντες θα πράξουν τα δέοντα.....
Σάββατο 8 Μαρτίου 2008
Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008
Ανασκόπηση 2007 - Part III: Νέα Σεζόν
Αρχή της σεζόν, και στη Λεωφόρο οι αιώνιοι έρχονται ισόπαλοι με 0-0 και αν και φανερά ανέτοιμος, ο Ολυμπιακός δείχνει καλύτερος του ΠΑΟ, έχοντας ευκαιρίες να πάρει τη νίκη. Έπειτα ακολουθεί το παιχνίδι με τη Λάτσιο στο άδειο λόγω τιμωρίας γήπεδο Καραισκάκη(ας όψονται κάποιοι ανεγκέφαλοι), ένα παιχνίδι πολύ κρίσιμο, λόγω του ότι μια νίκη θα έβαζε γερά τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι της πρόκρισης. Η ισοπαλία με 1-1 είναι το τελικό αποτέλεσμα, με τις πρώτες γκρίνιες μέσα απο το στρατόπεδο του Ολυμπιακού να ακούγονται. Συγκεκριμένα ο Σάββας Θεοδωρίδης κατηγορεί ευθέως τον προπονητη της ομάδας για λάθος τακτική στο παιχνίδι, υποστηρίζοντας ότι ο Ολυμπιακος πρέπει να παίζει παντού επιθετικά(στην πορεία αποδείχτηκε εντελως λάθος). Και ο Ίλια Ίβιτς πετάει τις μπηχτές του για τον Λεμονή και η ατμόσφαιρα μοιάζει φορτισμένη. Στη συνέχεια ο Ολυμπιακός πραγματοποιεί διαστημική εμφάνιση στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ κατατροπώνοντάς τον με 6-2, ενώ την επόμενη αγνωιστική και μετά από κάκιστη εμφάνιση φέρνει 1-1 με τον Aρη στη Θεσσαλονίκη, με τον Τάκη Λεμονή να διαμαρτύρεται για το χορτάρι του Κλεάνθης Βικελίδης, και την φράση του περί «ψηλού χορταριού» να τον κυνηγάει ακόμη και σήμερα. Η κατάσταση είναι πλέον έκρυθμη στον Θρύλο και ακολουθεί το παιχνίδι με τη Βέρντερ Βρέμης στη Γερμανία, ένα παιχνίδι που θα έκρινε πολλά για το μέλλον του προπονητή.
Στο Βέζερ Στάντιον το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Αυτό που περίμεναν επί 10 χρόνια οι απανταχού φίλοι του Ολυμπιακού, επιτέλους ήρθε. Ο Θρύλος με μία ονειρική εμφάνιση, ειδικότερα στο βΆμερος, διαλύει με 1-3 τη Βέρντερ μέσα στο σπίτι της, μία πολύ δύσκολη έδρα. Η πρώτη εκτός έδρας νίκη στο Τσάμπιονς Λιγκ, είναι επιτέλους γεγονός. Το συγκεκριμένο παιχνίδι αποτελεί φυσικά κομβικό σημείο για τον φετινό Ολυμπιακό, καθώς σε περίπτωση αντίθετου αποτελέσματος, κατα πάσα πιθανότητα ο Τάκης Λεμονής θα ήταν παρελθόν και ίσως να μην γινόταν τίποτα από όσα ζήσαμε μέχρι τώρα.
Στο πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός συνεχίζει να παρουσιάζει ένα λιγότερο καλό πρόσωπο, σε σχέση με το ευρωπαικό του, αδυνατώντας να νικήσει εκτός έδρας. Μάλιστα χάνει με 1-0 στην Τρίπολη από την έκπληξη του φετινού πρωταθλήματος, Αστέρα(ο οποίος με το ίδιο σκορ, κέρδισε και τον Παναθηναικό) και οι εμπρηστικές δηλώσεις του Ίβιτς έναντι του Λεμονή συνεχίζονται.
Στο ChampionsLeague, ο Ολυμπιακός πραγματοποιεί μεγαλειώδη εμφάνιση στο SantiagoBernabeu, πέφτοντας ηρωικά, αντιστεκόμενος στην εχθρική διαιτησία, και αναγκάζοντας όλο το γήπεδο να φωνάξει το όνομα του τερματοφύλακα της Ρεάλ Μαδρίτης όταν αυτός αποσοβεί το 3-3 λίγα λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα. Για την ιστορία, το τελικό αποτέλεσμα ήταν 4-2, ποτέ άλλοτε όμως, μια ήττα δεν συνοδεύτηκε από τόση υπερηφάνεια απο τους φιλους του Θρύλου, που επιτέλους βλέπουν την ομάδα τους να κοντράρει στα ίσα μεγάλες ευρωπαικές δυνάμεις. Μάλιστα, δυο εβδομάδες αργότερα ο Ολυμπιακός παίζει με αρκετές ελλείψεις βασικών παικτών, χάνει ενδιάμεσα και τους Ραουλ Μπραβο και Ζουλιο Σεζαρ, αλλά παρΆόλα αυτά το παιχνίδι έρχεται 0-0. Η πρώτη ίσως φορά που η τύχη χαμογελάει στον Ολυμπιακό σε ευρωπαικό παιχνίδι, ενώ παράλληλα έρχεται η επιβεβαίωση πως φέτος είναι η χρονιά του Θρύλου.
Έπειτα έρχεται το παιχνίδι με τη Λάτσιο στη Ρώμη. Ο Ολυμπιακός χωρίς να εντυπωσιάσει με την απόδοση του, παίρνει και δεύτερο διπλό στον όμιλο(πρωτόγνωρο επίτευγμα για ελληνική ομάδα), αλλά δεν κλειδώνει την πρόκριση στους 16 καθώς η Βέρντερ κερδίζει την Ρεάλ στην Γερμανία με 3-2. Πλέον όλα θα κριθούν την τελευταία αγωνιστική, στο παιχνίδι με τους Γερμανούς στο Καραισκάκη, όπου αρκει και η ισοπαλια για την πρόκριση στη επόμενη φάση.
Παράλληλα, στο πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακος σημειώνει την πρώτη του εκτός έδρας νίκη με 1-3 στο Περιστέρι επί του Ατρομήτου και όλοι μετράνε αντίστροφα για την μεγάλη αναμέτρηση με τη Βέρντερ.
Εκεί, ο Ολυμπιακός διαλύει για δεύτερη φορά τους Γερμανούς, με 3-0, και παίρνει πανηγυρικά την πρόκριση στις 16 καλύτερες ομάδες του θεσμού. Μια βραδιά ονείρου, την οποία περιμέναμε ολοι για πολλά χρόνια, μία βραδια που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στις μνήμες όλων των οπαδών του Ολυμπιακού, μία βραδιά εξιλέωσης για όλη την ομάδα και ειδικότερα για τον προπονητή, μια βραδιά Ολυμπιακου μεγαλείου. Λίγες μέρες αργότερα, ο Θρύλος παίζοντας μέτρια νικάει μια 1-0 την ΑΕΚ στο Καραισκάκη, αποδεικνύοντας πως ακομα και σε μία οχι και τόσο καλή ημέρα γι αυτόν ,οι αντίπαλοι του δεν μπορούν να τον κοντράρουν.
Τέλος, ο Ολυμπιακός κληρώνεται με την Τσέλσι για τους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ και το όνειρο συνεχίζεται....
Λίγες σκέψεις...
Το 2007 ήταν μια χρονιά που δεν άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς για τον Θρύλο αλλα ολοκληρώθηκε με την πιο γλυκιά γεύση. Προσωπικά, αν κάτι έμαθα απο αυτή τη χρονιά, είναι δυο πράγματα. Το πρώτο είναι πως ποτέ δεν πρέπει να βιαζόμαστε να κρίνουμε, όπως κάναμε τόσο άδικα με τον προπονητή μας. Το δεύτερο ειναι πως, η σκληρή δουλειά πάντα ανταμοίβεται ακόμη και όταν δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ζητώ συγγνώμη αν ξέχασα να αναφέρω κάποιο γεγονός και με χαρά θα ακούσω τις απόψεις σας στο φόρουμ!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
Στο Βέζερ Στάντιον το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Αυτό που περίμεναν επί 10 χρόνια οι απανταχού φίλοι του Ολυμπιακού, επιτέλους ήρθε. Ο Θρύλος με μία ονειρική εμφάνιση, ειδικότερα στο βΆμερος, διαλύει με 1-3 τη Βέρντερ μέσα στο σπίτι της, μία πολύ δύσκολη έδρα. Η πρώτη εκτός έδρας νίκη στο Τσάμπιονς Λιγκ, είναι επιτέλους γεγονός. Το συγκεκριμένο παιχνίδι αποτελεί φυσικά κομβικό σημείο για τον φετινό Ολυμπιακό, καθώς σε περίπτωση αντίθετου αποτελέσματος, κατα πάσα πιθανότητα ο Τάκης Λεμονής θα ήταν παρελθόν και ίσως να μην γινόταν τίποτα από όσα ζήσαμε μέχρι τώρα.
Στο πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός συνεχίζει να παρουσιάζει ένα λιγότερο καλό πρόσωπο, σε σχέση με το ευρωπαικό του, αδυνατώντας να νικήσει εκτός έδρας. Μάλιστα χάνει με 1-0 στην Τρίπολη από την έκπληξη του φετινού πρωταθλήματος, Αστέρα(ο οποίος με το ίδιο σκορ, κέρδισε και τον Παναθηναικό) και οι εμπρηστικές δηλώσεις του Ίβιτς έναντι του Λεμονή συνεχίζονται.
Στο ChampionsLeague, ο Ολυμπιακός πραγματοποιεί μεγαλειώδη εμφάνιση στο SantiagoBernabeu, πέφτοντας ηρωικά, αντιστεκόμενος στην εχθρική διαιτησία, και αναγκάζοντας όλο το γήπεδο να φωνάξει το όνομα του τερματοφύλακα της Ρεάλ Μαδρίτης όταν αυτός αποσοβεί το 3-3 λίγα λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα. Για την ιστορία, το τελικό αποτέλεσμα ήταν 4-2, ποτέ άλλοτε όμως, μια ήττα δεν συνοδεύτηκε από τόση υπερηφάνεια απο τους φιλους του Θρύλου, που επιτέλους βλέπουν την ομάδα τους να κοντράρει στα ίσα μεγάλες ευρωπαικές δυνάμεις. Μάλιστα, δυο εβδομάδες αργότερα ο Ολυμπιακός παίζει με αρκετές ελλείψεις βασικών παικτών, χάνει ενδιάμεσα και τους Ραουλ Μπραβο και Ζουλιο Σεζαρ, αλλά παρΆόλα αυτά το παιχνίδι έρχεται 0-0. Η πρώτη ίσως φορά που η τύχη χαμογελάει στον Ολυμπιακό σε ευρωπαικό παιχνίδι, ενώ παράλληλα έρχεται η επιβεβαίωση πως φέτος είναι η χρονιά του Θρύλου.
Έπειτα έρχεται το παιχνίδι με τη Λάτσιο στη Ρώμη. Ο Ολυμπιακός χωρίς να εντυπωσιάσει με την απόδοση του, παίρνει και δεύτερο διπλό στον όμιλο(πρωτόγνωρο επίτευγμα για ελληνική ομάδα), αλλά δεν κλειδώνει την πρόκριση στους 16 καθώς η Βέρντερ κερδίζει την Ρεάλ στην Γερμανία με 3-2. Πλέον όλα θα κριθούν την τελευταία αγωνιστική, στο παιχνίδι με τους Γερμανούς στο Καραισκάκη, όπου αρκει και η ισοπαλια για την πρόκριση στη επόμενη φάση.
Παράλληλα, στο πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακος σημειώνει την πρώτη του εκτός έδρας νίκη με 1-3 στο Περιστέρι επί του Ατρομήτου και όλοι μετράνε αντίστροφα για την μεγάλη αναμέτρηση με τη Βέρντερ.
Εκεί, ο Ολυμπιακός διαλύει για δεύτερη φορά τους Γερμανούς, με 3-0, και παίρνει πανηγυρικά την πρόκριση στις 16 καλύτερες ομάδες του θεσμού. Μια βραδιά ονείρου, την οποία περιμέναμε ολοι για πολλά χρόνια, μία βραδια που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στις μνήμες όλων των οπαδών του Ολυμπιακού, μία βραδιά εξιλέωσης για όλη την ομάδα και ειδικότερα για τον προπονητή, μια βραδιά Ολυμπιακου μεγαλείου. Λίγες μέρες αργότερα, ο Θρύλος παίζοντας μέτρια νικάει μια 1-0 την ΑΕΚ στο Καραισκάκη, αποδεικνύοντας πως ακομα και σε μία οχι και τόσο καλή ημέρα γι αυτόν ,οι αντίπαλοι του δεν μπορούν να τον κοντράρουν.
Τέλος, ο Ολυμπιακός κληρώνεται με την Τσέλσι για τους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ και το όνειρο συνεχίζεται....
Λίγες σκέψεις...
Το 2007 ήταν μια χρονιά που δεν άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς για τον Θρύλο αλλα ολοκληρώθηκε με την πιο γλυκιά γεύση. Προσωπικά, αν κάτι έμαθα απο αυτή τη χρονιά, είναι δυο πράγματα. Το πρώτο είναι πως ποτέ δεν πρέπει να βιαζόμαστε να κρίνουμε, όπως κάναμε τόσο άδικα με τον προπονητή μας. Το δεύτερο ειναι πως, η σκληρή δουλειά πάντα ανταμοίβεται ακόμη και όταν δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ζητώ συγγνώμη αν ξέχασα να αναφέρω κάποιο γεγονός και με χαρά θα ακούσω τις απόψεις σας στο φόρουμ!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
Ανασκόπηση 2007 - Part II: Καλοκαίρι
Κι έρχεται το καλοκαίρι. Και όπως κάθε καλοκαίρι υπάρχουν αρκετά θέματα που απασχολούν τον Ολυμπιακό. ΚατΆαρχήν οι διοικητικές αλλαγές. Ο Σωκράτης Κόκκαλης παραμένει ο μεγαλομέτοχος του Ολυμπιακού, μόνο που στη θέση του οδηγού μπαίνει πλέον ο γιος του, Πετρος. Συν τοις άλλοις προσλαμβάνεται ο Ίλια Ίβιτς(που είχε φύγει νωρίτερα από την ΑΕΚ) ως τεχνικός διευθυντής, ένα πόστο που δεν υπήρχε πριν, και η συζήτηση για την δημιουργία του κρατούσε χρόνια. Τέλος, ο Γιώργος Λούβαρης αποτέλεσε παρελθόν απο τα διοικητικά της ομάδας.
Το θέμα που απασχόλησε πολύ τους οπαδούς της ομάδας δεν ήταν άλλο απο αυτό του προπονητή. Ο Ολυμπιακος ανακοινώνει την επέκταση του συμβολαίου του Τάκη Λεμονή για άλλα δύο χρόνια, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων σε όσους ζούσαν και ανέπνεαν για να έρθει η στιγμή που ενας «σπουδαίος και έμπειρος Ευρωπαίος προπονητής» θα αναλάβει την ομάδα. Αργά η γρήγορα κατάλαβαν πως ο (άπειρος και λίγος σύμφωνα με κάποιους) Τάκης Λεμονής θα ήταν ο προπονητής της ομάδας για την νέα σεζόν, οπότε το δέχτηκαν-τουλαχιστον στα λόγια.
Ηρθε η ώρα να μιλήσουμε και για αυτό που απασχολεί κάθε οπαδό, οποιασδήποτε ομάδας, το καλοκαίρι. Κεφάλαιο Μεταγραφές. Ο μεταγραφικός σχεδιασμός δεν ήταν ο σωστότερος δυνατός, όχι με βάση την αξία των παικτών που ήρθαν, αλλά κυριώς με βάση την καθυστέρηση της ολοκλήρωσής τους. Συγκεκριμένα στην ομάδα έρχονται οι: Λουτσιάνο Γκαλέτι, Λιονέλ Νούνιεζ, Ντάρκο Κοβάσεβιτς, Ραούλ Μπράβο, Ροντρίγκο Αρτσούμπι(ως δανεικος), Παρασκευάς Aντζας, Κώστας Μήτρογλου, Λομάνα Λουα-Λουα, Κριστιάν Λεντέσμα, Μιχαλης Σηφακης, Κυριακος Παπαδόπουλος. Μεταγραφές οι οποίες τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, θεωρούνται από εμένα, σε γενικές γραμμές, πολύ επιτυχημένες.
Βεβαιως για να δαπανηθούν τόσα χρήματα για τις μεταγραφές, σημαντικό μερίδιο είχε και η πώληση του Νέρι Καστίγιο στην ουκρανική Σαχτάρ Ντόνετσκ. Ένα πολύκροτο σήριαλ του καλοκαιριού, ειδικά μετά το πολύ καλό Κόπα Αμέρικα που έκανε ο πρώην επιθετικός του Ολυμπιακού, του οποίου το τέλος ικανοποίησε τους πάντες, αφού ο Ολυμπιακός πήρε 16 εκατομμύρια ευρώ(!), για να τον στείλει στην Ουκρανία. Στα πλαίσια της ανανέωσης της ομάδας, η οπόια έπρεπε να είχε αρχίσει 2-3 χρόνια πριν και όχι να γίνει τόσο απότομα, φεύγουν από τον Ολυμπιακό σωρεία παικτών, με πιο σημαντικές κατΆεμέ αποχωρήσεις αυτές των Ανατολάκη και Γεωργάτου που ουσιαστικά σημάδευαν το τέλος εποχής μίας ομάδας που μας χάρισε 10 πρωταθλήματα σε 11 χρόνια, δίνοντας τη σκυτάλη στη φετινή εντελώς διαφορετική ομάδα του Ολυμπιακού.
Εν τω μεταξύ στα φιλικά, ο Ολυμπιακός δεν παρουσιάζει και τόσο καλή εικόνα, με την ομάδα να φαίνεται ασύνδετη στα περισσότερα από αυτά. Σκεπτικισμός δημιουργείται στις τάξεις των οπαδών, όσον αφορά το κατά πόσο είναι ικανός ο προπονητής να διαχειριστεί σωστά το πολύ καλό υλικό της ομάδας. Με την επιστροφή μάλιστα του Ολυμπιακού από την Αυστρία όπου πραγματοποιήθηκε το βασικό στάδιο της προετοιμασίας, ο Λεμονής δέχεται «δωρεάν μαθήματα προπονητικής» από τον Έβαλντ Λίνεν, προπονητή του Πανιωνίου, σε ενα φιλικό ανάμεσα στις δύο ομάδες στο Καραισκάκη στο οποίο η ομάδα της Νέας Σμύρνης αναδείχτηκε νικήτρια με 1-2.
Η κληρωτίδα παίζει τα δικά της παιχνίδια και πάλι, φέρνοντας Ολυμπιακό και Παναθηναικό αντιμέτωπους την 1η αγωνιστική στη Λεωφόρο, για 2η φορά μέσα σε τρία χρόνια. Παράλληλα, ο Ολυμπιακός κληρώνεται στον τρίτο όμιλο του ChampionsLeagueμε αντιπάλους τις Ρεάλ Μαδρίτης, Βέρντερ Βρέμης και Λάτσιο-ένας όμιλος ομολογουμένως δύσκολος.
Το θέμα που απασχόλησε πολύ τους οπαδούς της ομάδας δεν ήταν άλλο απο αυτό του προπονητή. Ο Ολυμπιακος ανακοινώνει την επέκταση του συμβολαίου του Τάκη Λεμονή για άλλα δύο χρόνια, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων σε όσους ζούσαν και ανέπνεαν για να έρθει η στιγμή που ενας «σπουδαίος και έμπειρος Ευρωπαίος προπονητής» θα αναλάβει την ομάδα. Αργά η γρήγορα κατάλαβαν πως ο (άπειρος και λίγος σύμφωνα με κάποιους) Τάκης Λεμονής θα ήταν ο προπονητής της ομάδας για την νέα σεζόν, οπότε το δέχτηκαν-τουλαχιστον στα λόγια.
Ηρθε η ώρα να μιλήσουμε και για αυτό που απασχολεί κάθε οπαδό, οποιασδήποτε ομάδας, το καλοκαίρι. Κεφάλαιο Μεταγραφές. Ο μεταγραφικός σχεδιασμός δεν ήταν ο σωστότερος δυνατός, όχι με βάση την αξία των παικτών που ήρθαν, αλλά κυριώς με βάση την καθυστέρηση της ολοκλήρωσής τους. Συγκεκριμένα στην ομάδα έρχονται οι: Λουτσιάνο Γκαλέτι, Λιονέλ Νούνιεζ, Ντάρκο Κοβάσεβιτς, Ραούλ Μπράβο, Ροντρίγκο Αρτσούμπι(ως δανεικος), Παρασκευάς Aντζας, Κώστας Μήτρογλου, Λομάνα Λουα-Λουα, Κριστιάν Λεντέσμα, Μιχαλης Σηφακης, Κυριακος Παπαδόπουλος. Μεταγραφές οι οποίες τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, θεωρούνται από εμένα, σε γενικές γραμμές, πολύ επιτυχημένες.
Βεβαιως για να δαπανηθούν τόσα χρήματα για τις μεταγραφές, σημαντικό μερίδιο είχε και η πώληση του Νέρι Καστίγιο στην ουκρανική Σαχτάρ Ντόνετσκ. Ένα πολύκροτο σήριαλ του καλοκαιριού, ειδικά μετά το πολύ καλό Κόπα Αμέρικα που έκανε ο πρώην επιθετικός του Ολυμπιακού, του οποίου το τέλος ικανοποίησε τους πάντες, αφού ο Ολυμπιακός πήρε 16 εκατομμύρια ευρώ(!), για να τον στείλει στην Ουκρανία. Στα πλαίσια της ανανέωσης της ομάδας, η οπόια έπρεπε να είχε αρχίσει 2-3 χρόνια πριν και όχι να γίνει τόσο απότομα, φεύγουν από τον Ολυμπιακό σωρεία παικτών, με πιο σημαντικές κατΆεμέ αποχωρήσεις αυτές των Ανατολάκη και Γεωργάτου που ουσιαστικά σημάδευαν το τέλος εποχής μίας ομάδας που μας χάρισε 10 πρωταθλήματα σε 11 χρόνια, δίνοντας τη σκυτάλη στη φετινή εντελώς διαφορετική ομάδα του Ολυμπιακού.
Εν τω μεταξύ στα φιλικά, ο Ολυμπιακός δεν παρουσιάζει και τόσο καλή εικόνα, με την ομάδα να φαίνεται ασύνδετη στα περισσότερα από αυτά. Σκεπτικισμός δημιουργείται στις τάξεις των οπαδών, όσον αφορά το κατά πόσο είναι ικανός ο προπονητής να διαχειριστεί σωστά το πολύ καλό υλικό της ομάδας. Με την επιστροφή μάλιστα του Ολυμπιακού από την Αυστρία όπου πραγματοποιήθηκε το βασικό στάδιο της προετοιμασίας, ο Λεμονής δέχεται «δωρεάν μαθήματα προπονητικής» από τον Έβαλντ Λίνεν, προπονητή του Πανιωνίου, σε ενα φιλικό ανάμεσα στις δύο ομάδες στο Καραισκάκη στο οποίο η ομάδα της Νέας Σμύρνης αναδείχτηκε νικήτρια με 1-2.
Η κληρωτίδα παίζει τα δικά της παιχνίδια και πάλι, φέρνοντας Ολυμπιακό και Παναθηναικό αντιμέτωπους την 1η αγωνιστική στη Λεωφόρο, για 2η φορά μέσα σε τρία χρόνια. Παράλληλα, ο Ολυμπιακός κληρώνεται στον τρίτο όμιλο του ChampionsLeagueμε αντιπάλους τις Ρεάλ Μαδρίτης, Βέρντερ Βρέμης και Λάτσιο-ένας όμιλος ομολογουμένως δύσκολος.
Ανασκόπηση 2007 - Part I: Νέο έτος, νέα αρχή
Ανασκόπηση 2007-Part I: Νέο έτος, νέα αρχή
by metallica
by metallica
Άλλη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της, και μέσα από αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να κάνω μια ανασκόπηση του 2007 για τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Αρκετά σημαντικά γεγονότα έλαβαν χώρα, αρνητικά αλλα και θετικά, και κάθε ένα από αυτά είχε και τις αντίστοιχες συνέπειες.
Το νέο έτος βρίσκει στο τιμόνι του Ολυμπιακου τον Τάκη Λεμονή, στη δεύτερη θητεία του στην ομάδα. Ειχε προηγηθεί η φυγή του Τροντ Σόλιντ, ενός προπονητή ο οποίος παρουσιάστηκε στους φίλους της ομάδας ως ένας άλλος Μεσσίας που θα οδηγούσε τον Ολυμπιακό στην μεγάλη ευρωπαική καταξίωση, με τα αποτελέσματα του έργου του να στιγματίζουν αρνητικά την ομάδα τα δύο τελευταία χρόνια. Ο Λεμονής αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό απο την πλειοψηφία των οπαδών του Θρύλου, χωρις όμως να δημιουργηθούν εντάσεις. Ο λόγος είναι πως οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θεωρούσαν την επιλογή του προπονητή ως προσωρινή, καθώς το καλοκαίρι «θα ερχόταν στον Ολυμπιακό ο καταξιωμένος Ευρωπαίος προπονητής που θα οικοδομούσε την ομάδα της επόμενης δεκαετίας». Η αποστολή του νέου προπονητή ήταν ο Ολυμπιακός να έπαιρνε το νταμπλ και να έπαιζε καλύτερο ποδόσφαιρο. Δεν πρέπει φυσικά να παραλειφθεί πως το σήριαλ Τοροσίδη είχε αίσιο τέλος για τον Θρύλο καθώς κατηφορίζει στο λιμάνι, με την Σκόντα Ξάνθη να παίρνει εκτός από χρηματικό αντάλλαγμα και τον Θανάση Κωστούλα, έναν από τους πιο συμπαθείς κατΆεμέ παίκτες του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια.
Ο Λεμονής παραλαμβάνει την ομάδα στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος, μία πρώτη θέση που δεν προήλθε τόσο από την καλή απόδοση του Ολυμπιακού αλλά κυρίως από την αδυναμία των αντιπάλων του να τον κοντράρουν ακόμη και σε μία άσχημη χρονιά γι αυτόν. Οι παίκτες φαίνονταν απογοητευμένοι, χωρίς κίνητρο και αυτό ουσιαστικά συντέλεσε στο να παρουσιάζεται στο γήπεδο μία ομάδα άνευρη και χωρίς καμία διάθεση να παίξει ποδόσφαιρο. Ουσιαστικα λοιπόν, ο πρώτος στόχος του νέου προπονητή ηταν να ανυψώσει το ηθικό των ποδοσφαιριστών του, να τους κάνει να αποκτήσουν και πάλι όρεξη να προσφέρουν.
Και κάπου εκεί, έρχεται η πρώτη δυνατή σφαλιάρα. Ο Ολυμπιακός παίζοντας με τους λεγόμενους «αναπληρωματικούς» ηττάται με 2-0 στα Γιάννενα από τον ψυχωμένο ΠΑΣ, για τους 8 του Κυπέλλου Ελλάδας. Στο δεύτερο παιχνίδι απλά έρχεται η επιβεβαίωση πως ο Ολυμπιακός νοσεί και μάλιστα βαριά, καθώς νικάει μεν με 2-1 τον ΠΑΣ αλλά αποκλείεται απο την συνέχεια του θεσμού.
Το πρωτάθλημα συνεχίζεται και ο Ολυμπιακός χωρίς να εντυπωσιάζει με την απόδοσή του, ούτε έχοντας κάποια αισθητή βελτίωση τερματίζει για μία ακόμη φορά στην πρώτη θέση, χάνοντας ωστόσο με 0-1 στο Καραισκάκη από τον αιώνιο αντίπαλο του, σε ένα παιχνίδι που θα μπορούσε άνετα να είχε κερδίσει. Στο άλλο ντέρμπι, με αντίπαλο την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ φέρνει 3-3 πιάνοντας πολύ καλή απόδοση ανά διαστήματα.
Και μετά αρχίζουν τα όργανα. Ο Ριβάλντο, στις 12/5/07, παραχωρεί συνέντευξη τύπου και εξηγεί τους λόγους που αποχωρεί από τον Ολυμπιακό, κατηγορώντας παράλληλα ευθέως την διοίκηση του Ολυμπιακού(και ειδικότερα τον Σωκράτη Κόκκαλη) για την στάση της απέναντί του. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού χωρίζονται σε στρατόπεδα, υπέρ του Ριβάλντο και υπέρ της διοίκησης. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο βραζιλιάνος δεν παρευρίσκεται στη φιέστα του Ολυμπιακού(κατα την προσωπική μου άποψη, ήταν λάθος του αυτό) και εξαγριωμένοι οι οπαδοί βρίζουν τον πρόεδρο της ομάδας, ενώ δεν διστάζουν να γιουχάρουν τον τεράστιο Πρεντραγκ Τζόρτζεβιτς την ώρα που σηκώνει την κούπα(αρκετοί τον κατηγορούν έως και τώρα ως τσιράκι του προέδρου, ενώ άλλοι θεώρησαν πως έχει μερίδιο ευθύνης στη φυγή του Ριβάλντο). Ήταν το μόνο πρωτάθλημα, που κανένας φίλος του Θρύλου δεν χάρηκε πραγματικά, και το οποίο επισκιάστηκε από το προαναφερθέν γεγονός. Ο Ριβαλντο μετέπειτα υπέγραψε στην ΑΕΚ....(συνεχίζεται...)
Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007
Ποδόσφαιρο και Φιλοσοφία Μέρος Γ’
Περί Οπαδισμού, Ηθικής, και Αλήθειας
Σε μια πρόσφατη και λείαν ανδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ μελών του φόρουμ προέκυψε μια διαφωνία με αφορμή την οποία θα αποπειραθώ να ολοκληρώσω με το τελευταίο της μέρος μία σειρά σκέψεων για το ποδόσφαιρο και τη φιλοσοφία που άρχισε το καλοκαίρι. Στην συζήτηση αυτή τέθηκε το αρκετά γνωστό θέμα της ομάδας ως “ιδεολογίας”—με άλλα λόγια (και σε αντίστιξη με την Μαρξική αναγωγή της ιδεολογίας σε “ψευδή συνείδηση” ή ασυνείδητη αναπαραγωγή της φαντασιακής σχέσης μας με την πραγματικότητα) της ομάδας ως συμβόλου κάποιου συγκεκριμένου πυρήνα ενσυνείδητων αξιών. Η διαφωνία αφορούσε το αν μπορεί να νοηθεί η σχέση μας με την ομάδα μας ως ενσυνείδητη σχέση με ένα σύστημα αξιών ή αν, αντίθετα, αν αυτή η σχέση αναπτύσσεται ασυνείδητα, μέσω εντυπωμένων αναμνήσεων και συσχετισμών και άρα στερείται ηθικής αξίας ή σημασίας.
Η θέση μου εδώ θα είναι να διαφωνήσω ταυτόχρονα και με τις δύο αυτές απόψεις. Θα συμφωνούσα ότι για ορισμένους η εκλογίκευσή μιας συχνά μακροχρόνιας και ιδιαίτερα σταθερής σχέσης με μια ομάδα είναι φυσικό να περνά μέσα από την αποδοχή της ιδέας ότι η σχέση αυτή εκπροσωπεί συγκεκριμένες ατομικές ή συλλογικές αξίες. Εδώ βέβαια προκύπτει η εξόχως λογική αντίρρηση ότι η οπαδική σχέση δεν μπορεί να έχει προκαθορισμένο ηθικό περιεχόμενο, εφόσον, χωρίς αμφιβολία, υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι οπαδοί, ή δεν είναι οπαδοί της δικής μας ομάδας και όμως τους εγκρίνουμε ηθικά και άλλοι, που είναι οπαδοί της δικής μας ομάδας, τους οποίους απορρίπτουμε. Αντιπροτείνεται επομένως να αποδεχτούμε τον μη λογικό, καθαρά συναισθηματικό και ασυνείδητο χαρακτήρα της οπαδικής σκέψης ως δεδομένο, χωρίς να επιχειρούμε να αποδώσουμε στον οπαδισμό κάποιο προκαθορισμένο ηθικό περιεχόμενο.
Και αυτή η δεύτερη άποψη όμως (ας την χαρακτηρίσω “αισθητική” σε αντίθεση με την “ηθικολογική” που συνόψισα πιο πριν) έχει μία σημαντική αδυναμία: συγχέει την απουσία προκαθορισμένου ηθικού περιεχομένου στην οπαδική στάση με την απουσία της ηθικής διάστασης αυτής καθεαυτής. Η πρότασή μου εδώ θα είναι, αντίθετα, ότι ο οπαδισμός έχει ηθικές διαστάσεις, και αυτό όχι παρά το γεγονός αλλά αντίθετα ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν έχει προκαθορισμένο ηθικό περιεχόμενο. Ο βασικός λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό αρχίζει να γίνεται εμφανής από την βασικότερη όλων των συλλογικών ιδεολογιών, τη θρησκεία. Υπάρχει σαφώς μεγάλο ποσοστό αλήθειας στην οπαδική στην έκφραση ότι “η ομάδα είναι θρησκεία.” Αυτή η φράση θα πρέπει να ερμηνευτεί με φιλοσοφική ακρίβεια. Και αυτό διότι το ότι η ομάδα είναι θρησκεία σημαίνει όχι απλώς ότι είναι ιερή, αλλά ότι όπως όλα τα πράγματα που είναι ιερά, δεν έχει προκαθορισμένο ηθικό περιεχόμενο. Ο ανθρωπολόγος Κλωντ Λεβι Στρως έδειξε πειστικά ότι κάτι τέτοιo ισχύει με το “μάνα” των Εβραικών κειμένων, που ουσιαστικά είναι ένα “κενό σημείο” στο οποίο η κοινότητα επενδύει μια σειρά αντιφατικών νοημάτων. Με άλλους, πιο λαϊκούς όρους, ο Χριστιανισμός ή ο Μουσουλμανισμός του ενός μπορεί κάλλιστα να είναι ριζικά αντίθετος ηθικά από τον Χριστιανισμό ή τον Μουσουλμανισμό του άλλου, και ποτέ καμμία θρησκεία δεν απετέλεσε από μόνη της αξιόπιστη βάση κρίσης της ηθικής της κοινωνίας που την εξέθρεψε ή την συντηρεί.
Αν ο οπαδισμός, όπως και η θρησκεία, δεν έχει κανένα προκαθορισμένο ηθικό περιεχόμενο τότε με ποια λογική μιλάμε για σχέση οπαδισμού και ηθικής; Η απάντηση θα είναι απλή: η ηθική διάσταση δεν έγκειται στο περιεχόμενο του οπαδισμού (ή της θρησκείας), αλλά στη μορφή του. Ποια είναι αυτή η μορφή; Μα φυσικά η συλλογικότητα. Αυτήν ακριβώς την διάσταση αγνοεί η κατά τα φαινόμενα απόλυτα λογική απόρριψη κάθε “ηθικο-κεντρικής” προσέγγισης στον οπαδισμό. Η συλλογικότητα αυτή καθεαυτή βέβαια δεν έχει ηθικό περιεχόμενο: υπάρχουν συλλογικότητες με θετικό ηθικό πρόσημο (δημοκρατία, κοινότητες αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης) και συλλογικότητες με αρνητικό ηθικό πρόσημο (οχλοκρατία, φασιστική ομοιομορφία). Ως μορφή όμως, κάθε συλλογικότητα περιέχει την υπόσχεση της εκ-στατικής κοινότητας, και μέσα σε αυτή, της άρσης της ακραιφνώς εργαλειακής και άρα ανήθικης μορφής των σχέσεων σε κοινωνίες ανταγωνιστικού ατομικισμού. Αν σαν επαγγελματίας είμαι αναγκασμένος να κρίνω προοπτικές συνεργασίας με αυστηρά κριτήρια αποτελεσματικότητας ή κέρδους, σαν οπαδός αναστέλλω αυτή ακριβώς την τάση—διεκδικώ με άλλα λόγια την έκθεση σε μια σχέση που να είναι πάνω από όλα απροϋπόθετη. Ο οπαδός δεν εισάγει λογικές προϋποθέσεις σε ότι αφορά την αγάπη του για μια ομάδα. Αν το κάνει, δεν είναι οπαδός. Ως εκ τούτου, αποδέχεται, ανάμεσα σε άλλα, όχι απλώς την πραγματικότητα του πόνου, της ήττας, της θλίψης και της απογοήτευσης, αλλά και την ουσιώδη σημασία τους για την αλήθεια της ύπαρξής του εν γένει. Στην πορεία ανακαλύπτει ότι η άρση της εργαλειακής, δηλαδή κατά τον Καντ εξ’ ορισμού ανήθικης, στάσης απέναντι σε κάτι, δύναται να τον συνδέσει με άλλους που επίσης επιθυμούν να σχετιστούν με κάτι ηθικά και όχι εργαλειακά: Ο οπαδός είναι εξ ορισμού ζώον κοινωνικό. Η αρχαιότερη προσωπική ανάμνηση οπαδικής ευτυχίας δεν είναι παρά μια καμουφλαρισμένη εκδοχή της εκστατικής ευτυχίας της άρσης του ‘εγώ’ από το πλήθος (multitude) την οποία σαν “ενήλικοι” έχουμε διδαχθεί να αντιμετωπίζουμε με αρκούντως “ενήλικο” (δηλαδή συναισθηματικά στραπατσαρισμένο) σκεπτικισμό. Αυτή την άρση ψάχνει ο οπαδός στο γήπεδο, συχνά, βέβαια, έχοντας δείξει έλλειψη σεβασμού στην μοναδικότητά της και επιχειρώντας να την αναπαράγει μηχανικά (με την χρήση ναρκωτικών ή αλκοόλ, με την συνειδητή προσπάθεια να απωλέσει συνειδητό έλεγχο στον εαυτό του).
Η αλήθεια την οποία παράγει ο οπαδισμός λοιπόν δεν είναι άλλη από την άρθρωση της καταπιεσμένης και στους καιρούς μας όλο και πιο αλύτρωτης επιθυμίας για συλλογικότητα. Η αλήθεια αυτή δεν έχει μεταφυσικό χαρακτήρα: κάθε συλλογικότητα μπορεί να ξεπέσει σε απλό δογματισμό, μισαλλοδοξία, απλό αναθεματισμό του διαφορετικού—(“εμείς είμαστε οι πραγματικοί Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, Ολυμπιακοί κλπ, οι άλλοι είναι προδότες, παρακμιακοί, άπιστοι” ή “πας μη Χριστιανός, μουσουλμάνος, Ολυμπιακός κλπ, βάρβαρος).” Η αλήθεια αυτή έχει αντίθετα τον χαρακτήρα μιας ευάλωττης υλικής διαδικασίας, είναι κάτι που δημιουργείται έμπρακτα στην ανάπτυξη της συλλογικότητας εφόσον αυτή παραμένει ενεργή, ανοιχτή δηλαδή στην ετερογένειά της,στον δυναμισμό που την καταδικάζει να αλλάζει συνεχώς ισορροπίες, τον εν τέλει αναγκαστικά ασταθή και παροδικό χαρακτήρα της.
Συχνά ακούμε να λέγεται από κάποιους ότι δεν είναι οπαδοί αλλά φίλαθλοι. Ουδέν ψευδέσθερον. Η σχέση με οποιοδήποτε άθλημα αρχίζει αναγκαστικά από τη θέση του οπαδού και αν φτάσει σε αυτή του φιλάθλου είναι γιατί έχει ήδη απογοητευτεί από την οπαδική δυναμική. Κανείς “φίλαθλος” δεν αγάπησε π.χ το ποδόσφαιρο από την αδιάφορα οικουμενική θέση του θεατή με “γενικό” ενδιαφέρον για όλα και τίποτε. Το αγάπησε πρώτα ως οπαδός και από τη θέση του οπαδού. Ο οπαδισμός με άλλα λόγια είναι ένα παράδειγμα του μοναδικού, του απόλυτα συγκεκριμένου, πυρήνα της ίδιας της επαφής με το οικουμενικό. Χωρίς εμπειρία μοναδικότητας (αγαπώ αυτή την ομάδα που βλέπω να παίζει ποδόσφαιρο, αυτή την συγκεκριμένη ενσάρκωση του ποδοσφαίρου), καμμία δυνατότητα ανακάλυψης της οικουμενικότητας (αγαπώ το ποδόσφαιρο γενικότερα και έτσι μπορώ να εκτιμήσω το καλό ποδόσφαιρο πέρα από τις δικές μου οπαδικές προτιμήσεις). Που σημαίνει φυσικά ότι σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση σχέσεων με το σύγχρονο αθλητικό θέαμα η “έκκεντρη”, “μη ουδέτερη” και “μη αντικειμενική” θέση είναι κάθε άλλο παρά παρέκκλιση από κάποια ορθή ουδετερότητα. Θα ήταν σαφώς ακριβέστερο να δούμε στον οπαδισμό την δυνατότητα μιας σχέσης με την αλήθεια ταυτόχρονα απόλυτης (δεν μπορεί να είναι κάποιος οπαδός υπό προϋποθέσεις, εν μέρει οπαδός, οπαδός δύο ανταγωνιστικών μεταξύ τους ομάδων, κλπ) και δι-υποκειμενικής, μιας σχέσης με το οικουμενικό που δεν μπορεί παρά να αρθρωθεί μέσα από το συγκεκριμένο. Υπάρχει χώρος, με λίγα λόγια, για μια φιλοσοφική υπεράσπιση του οπαδισμού ως κάτι παραπάνω από μια απλή αποτυχία να φτάσει κανείς στα υποτιθέμενα ύψη του φιλελεύθερου σχετικισμού ως μοναδικής ώριμης (δηλαδή αρκούντως συμβιβασμένης με τον ακραιφνή ατομικισμό) στάσης ζωής.
ΤΕΛΟΣ
Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007
Λεωφόρος.....Λεβερκούζεν....Βρέμη!
by sotosg7Κάποιοι θα αναρωτιέστε πως μπορούν να συνδέονται ένα γήπεδο,μια γερμανική ομάδα και μια γερμανική πόλη.Είμαι σίγουρος πως κάποιοι έχουν βρει το κοινό στοιχείο και αυτό είναι που θέλω να τονίσω.Οσοι ακόμα απορούν,μην τρομάζετε...ούτε η Λεβερκούζεν θα μετακομίσει για τους αγώνες της στη Βρέμη,ούτε και το Βεζερστάντιον θα μετονομαστεί σε Λεωφόρο.Ο «τάφος του Ινδού» θα παραμείνει στη θέση του και θα περιμένει μέχρι τον επόμενο θρίαμβο της κόκκινης ομάδας εντός αυτού.Η Λεβερκούζεν θα συνεχίσει να έχει το προνόμιο της ομάδας που μάζεψε 6 φορές την μπάλα από τα δίχτυα της σε αγώνα με τον Ολυμπιακό και η Βρέμη θα μείνει για πάντα στην Ιστορία και μάλιστα με χρυσά γράμματα.
Θα μείνει στην ιστορία γιατί εκεί ήρθε το πρώτο διπλό για την ομάδα του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ.Το πολυπόθητο διπλό που αναζητούσαμε εδώ και 11 χρόνια,είναι πλέον γεγονός.Μπορεί τα τελευταία χρόνια να το πλησιάσαμε αρκετά,αλλά η παράδοση για να σπάσει ήθελε στον πάγκο του Ολυμπιακού τον Τάκη Λεμονή.Τον άνθρωπο που είχε φτάσει πιο κοντά από όλους τους προκατόχους του σε αυτή την επιτυχία.Μπορεί για δευτερόλεπτα να έχασε τη νίκη στο Ριαθόρ,όμως η θεά τύχη κάτι του χρώσταγε και θέλησε να του το ανταποδώσει με την πρώτη ευκαιρία.Μπορεί σε κάποιους να φαίνομαι γραφικός,αλλά κοιτάω τι γράφει η ιστορία.Και η ιστορία γράφει τον Λεμονή ως προπονητή του Ολυμπιακού στις μεγαλύτερες επιτυχίες της ομάδας στην σύγχρονη ιστορία της.Εγώ είμαι αυτός που είχα πει πως ο Λεμονής δεν είναι προπονηταράς,αλλά δεν είναι και ξοφλημένος.Αυτό δεν αλλάζει και πως να αλλάξει όταν μιλούν οι αριθμοί.1-4 παρέλαση στη Λεωφόρο,6-2 την Λεβερκούζεν στη Ριζούπολη και τέλος ο θρίαμβος 1-3 στη Βρέμη.Δε μπορεί λοιπόν να είναι τυχαίο πως και στα τρια παιχνίδια καθόταν στον πάγκο της ομάδας.
Η κατάρα που κουβαλούσε η ομάδα για τόσα χρόνια δεν υπάρχει πια.Η κατάρα έσπασε.Εσπασε!!!Και μόνο γι αυτό το λόγο ο Λεμονής δικαιούται να τον αφήσουμε στην ησυχία του να δουλέψει και στο τέλος της χρονιάς να τον κρίνουμε.Εδώ πήρε πίστωση χρόνου ο «ψαράς» απ τη Νορβηγία,δεν αξίζει να δώσουμε μια χρονιά τυφλής εμπιστοσύνης στον άνθρωπο που έφερε το πολυπόθητο διπλό;Aφού δεν αφήσαμε να δουλέψει τον προπονητή που έκανε τις καλύτερες πορείες του Ολυμπιακού στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια,ας αφήσουμε τον προπονητή με τις μεγαλύτερες νίκες.
Ας κλείσει ο πρόεδρος τα αυτιά του στα διάφορα σχόλια και να συνεχίσει να του δείχνει εμπιστοσύνη.Και φυσικά να του παρέχει όλα όσα του χρειάζονται για να φέρει εις πέρας το έργο του.Μπορεί η κληρωτίδα να μας γύρισε την πλάτη,όμως φέτος ο πρόεδρος δεν είχε αφήσει την ομάδα στο έλεος του Θεού.Σας είπα πως οι παίχτες που ήρθαν δεν έχουν το τεράστιο όνομα,αλλά έχουν ποιότητα που έλειπε από την ομάδα.Ελπίζω όλοι πλέον να έχετε καταλάβει πως ο Κοβάσεβιτς δεν είναι Ντάνι κι ότι ο Γκαλέτι σύντομα θα ξαναφορέσει τη φανέλα της Αργεντινής.Δε θα συνεχίσω τη σύγκριση παιχτών,αλλά ο πρόεδρος πρέπει να συνεχίσει την ενίσχυση της ομάδας για να μην ξανακάνουμε 11 χρόνια να δούμε το διπλό στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007
Η τέχνη και το ποδόσφαιρο
Υπάρχουν άραγε κοινά σημεία ανάμεσα στην Τέχνη και το ποδόσφαιρο? Μπορεί ο ποδοσφαιριστής να αναχθεί σε έναν καλλιτέχνη? Μπορεί ένας προπονητής να θεωρηθεί σαν ένα είδος «δασκάλου» και «πνευματικού οδηγητή» για έναν ποδοσφαιριστή? Αν το γκολ του Μαραντόνα είναι πρωτότυπο έργο τέχνης, τότε μπορούμε να πούμε ότι το γκολ του Μέσσι είναι ο επίγονός του?
Η τέχνη αποτελεί μια από τις εκφάνσεις του ιδεατού, αλλά συγχρόνως μοιάζει με ένα φυσικό φαινόμενο. Δεν καταγράφει την ιστορία, ούτε την ακολουθεί. Η τέχνη είναι το ξεχείλισμα της έκφρασης και η τελική αποθέωση της πληρότητας. Η τέχνη είναι ανά τις εποχές και τις κοινωνίες άλλοτε ήρεμη και λιτή σαν το αεράκι που προκαλεί το θρόισμα των φύλλων και άλλοτε βίαια και πληθωρική σαν τον άνεμο που ξεριζώνει δέντρα. Αν το ποδόσφαιρο είναι τέχνη, τότε έχει τις δικές του τεχνοτροπίες και αισθητικές αρχές, όπως εκείνες αποκρυσταλλώνονται από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή. Για παράδειγμα το ρεύμα του ιταλικού νεορεαλισμού στις δεκαετίες του 1950 και 1960 δεν αντικατοπτρίζεται στο κατενάτσιο, που εισήγαγε η Ίντερ την ίδια περίπου εποχή?
Όταν η τέχνη γεννά τέχνη, τότε είναι σίγουρα τέχνη: ο Μαραντόνα έγινε τραγούδι τόσο για τους οπαδούς της Νάπολι (MamahovistoMaradonna) όσο και για τους ManuChao (SantaMaradonna). Όπως περίπου η ποίηση του Ελύτη, του Σεφέρη και του Γκάτσου γίνονται τραγούδια του Μίκη και του Μάνου.Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι το ποδόσφαιρο είναι η τέχνη να καταλαβαίνει κάποιος την αλλαγή συνθηκών και να προσαρμόζει ανάλογα με το παιχνίδι του. Θα προσέθετα ότι το ποδόσφαιρο είναι η τέχνη να χρησιμοποιεί κανείς τα εκφραστικά του μέσα ανάλογα με τη συγκυρία, αλλά και κατ’ επέκταση και με το είδος του μέσου. Δεν μπορεί κάποιος προπονητής, για παράδειγμα, να χρησιμοποιήσει πλέον εύκολα ένα αργό δεκάρι, όταν το σύγχρονο ποδόσφαιρο στηρίζεται περισσότερο στην ταχύτητα, την αστραπιαία εναλλαγή φάσεων και την γρήγορη εκμετάλλευση του κενού χώρου. Το ποδόσφαιρο της Εθνικής Βραζιλίας στην δεκαετία του 1970, το οποίο σήμερα θεωρείται εξαιρετικά αργό, αν και φαντεζί και περίτεχνο, έμοιαζε πολύ με την ψυχεδελική μόδα των παιδιών των λουλουδιών, που υμνούσε τη χαρά της ζωής και την απόλυτη ελευθερία. Στην εποχή των συστημάτων της αποθέωσης των αυτοματισμών και του rotation αποτελεί όμορφη ανάμνηση, αλλά δεν είναι αποδεκτό στο σύγχρονο πνεύμα της αποτελεσματικότητας και των ποδοσφαιρικών σκοπιμοτήτων.
Το ποδόσφαιρο το κατανοούν «απολύτως» τόσοι λίγοι ειδήμονες όσοι και την τέχνη της ποίησης, ενώ οι κοινοί ποδοσφαιρόφιλοι που το κατανοούν «σχετικώς» είναι τόσοι πολλοί όσοι και οι αναγνώστες της ποίησης αντιστοίχως. Και όπως είναι αρκούντως περισσότεροι όσοι έχουν παίξει ποδόσφαιρο από όσους γνωρίζουν την τέχνη και την τεχνική του, έτσι οι περισσότεροι πλάθουν και εκστομίζουν ποιητικές φράσεις πολύ περισσότερες απ' όσες θα επέτρεπε ο βαθμός που έχουν συνειδητοποιήσει την τέχνη της ποίησης και τους κανόνες που τη διέπουν. Σύμφωνα με τον Πιερ – Πάολο Παζολίνι: «Το ποδόσφαιρο είναι η τελευταία ιερή παράσταση των καιρών μας. Κατά βάθος πρόκειται για ιεροτελεστία, αν και είναι μια απόδραση. Ενώ άλλες ιερές παραστάσεις βρίσκονται σε παρακμή, ακόμα και η θεία λειτουργία, το ποδόσφαιρο είναι η μοναδική που μας έχει απομείνει. Είναι το θέαμα που αντικατέστησε το θέατρο». Αν το θέατρο και το ποδόσφαιρο είναι κοντά, είναι γιατί συμβαίνουν και τα δυο μπροστά στα μάτια μας, και γιατί και τα δυο προϋποθέτουν κάποιο κοινό. Κάποιες φορές είναι το ίδιο κοινό το οποίο αποθεώνει τις χορευτικές κινήσεις του George Best, όταν περνά σαν άνεμος τους αμυντικούς που τον μαρκάρουν, με το κοινό μιας όπερας. Τόσο το ποδόσφαιρο όσο και το θέατρο έχουν «φίλους» και «εχθρούς» ˙ τόσοι αγαπούν τον Ολυμπιακό και τόσοι τον Μαχαιρίτσα, σε τόσους είναι μισητός ο Παναθηναϊκός και σε τόσους αντιπαθής ο Χατζηγιάννης.
Τόσο το ποδόσφαιρο όσο και η τέχνη περικλείουν έναν ωκεανό συναισθημάτων που δεν αποτελούν συνάρτηση του εργαλείου μέτρου – παρατήρησης. Παρακολουθούμε έναν συναρπαστικό ποδοσφαιρικό αγώνα, με το ίδιο ενδιαφέρον που παρακολουθούμε μια εξαιρετική θεατρική παράσταση. Παρακολουθούμε για να ευχαριστηθούν οι αισθήσεις μας αλλά κυρίως παρακολουθούμε ποδόσφαιρο γιατί τέρπεται όλο μας το είναι και γιατί αυτό αποτελεί ένα είδος παραμυθίας από την τραχύτητα της καθημερινής ζωής. Τελικά, όταν όλοι μιλάνε στο όνομα του λαού, μόνο η τέχνη ως τέχνη και δη λαϊκή μπορεί να το κάνει αυθεντικά. Το ποδόσφαιρο τελικά είναι η τελευταία λαϊκή τέχνη και μάλιστα αυθεντική γιατί ο λαός το εισπράττει ως αυθεντική τέχνη και εμείς οι διανοούμενοι μένει να το αποδείξουμε..
Η τέχνη αποτελεί μια από τις εκφάνσεις του ιδεατού, αλλά συγχρόνως μοιάζει με ένα φυσικό φαινόμενο. Δεν καταγράφει την ιστορία, ούτε την ακολουθεί. Η τέχνη είναι το ξεχείλισμα της έκφρασης και η τελική αποθέωση της πληρότητας. Η τέχνη είναι ανά τις εποχές και τις κοινωνίες άλλοτε ήρεμη και λιτή σαν το αεράκι που προκαλεί το θρόισμα των φύλλων και άλλοτε βίαια και πληθωρική σαν τον άνεμο που ξεριζώνει δέντρα. Αν το ποδόσφαιρο είναι τέχνη, τότε έχει τις δικές του τεχνοτροπίες και αισθητικές αρχές, όπως εκείνες αποκρυσταλλώνονται από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή. Για παράδειγμα το ρεύμα του ιταλικού νεορεαλισμού στις δεκαετίες του 1950 και 1960 δεν αντικατοπτρίζεται στο κατενάτσιο, που εισήγαγε η Ίντερ την ίδια περίπου εποχή?
Όταν η τέχνη γεννά τέχνη, τότε είναι σίγουρα τέχνη: ο Μαραντόνα έγινε τραγούδι τόσο για τους οπαδούς της Νάπολι (MamahovistoMaradonna) όσο και για τους ManuChao (SantaMaradonna). Όπως περίπου η ποίηση του Ελύτη, του Σεφέρη και του Γκάτσου γίνονται τραγούδια του Μίκη και του Μάνου.Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι το ποδόσφαιρο είναι η τέχνη να καταλαβαίνει κάποιος την αλλαγή συνθηκών και να προσαρμόζει ανάλογα με το παιχνίδι του. Θα προσέθετα ότι το ποδόσφαιρο είναι η τέχνη να χρησιμοποιεί κανείς τα εκφραστικά του μέσα ανάλογα με τη συγκυρία, αλλά και κατ’ επέκταση και με το είδος του μέσου. Δεν μπορεί κάποιος προπονητής, για παράδειγμα, να χρησιμοποιήσει πλέον εύκολα ένα αργό δεκάρι, όταν το σύγχρονο ποδόσφαιρο στηρίζεται περισσότερο στην ταχύτητα, την αστραπιαία εναλλαγή φάσεων και την γρήγορη εκμετάλλευση του κενού χώρου. Το ποδόσφαιρο της Εθνικής Βραζιλίας στην δεκαετία του 1970, το οποίο σήμερα θεωρείται εξαιρετικά αργό, αν και φαντεζί και περίτεχνο, έμοιαζε πολύ με την ψυχεδελική μόδα των παιδιών των λουλουδιών, που υμνούσε τη χαρά της ζωής και την απόλυτη ελευθερία. Στην εποχή των συστημάτων της αποθέωσης των αυτοματισμών και του rotation αποτελεί όμορφη ανάμνηση, αλλά δεν είναι αποδεκτό στο σύγχρονο πνεύμα της αποτελεσματικότητας και των ποδοσφαιρικών σκοπιμοτήτων.
Το ποδόσφαιρο το κατανοούν «απολύτως» τόσοι λίγοι ειδήμονες όσοι και την τέχνη της ποίησης, ενώ οι κοινοί ποδοσφαιρόφιλοι που το κατανοούν «σχετικώς» είναι τόσοι πολλοί όσοι και οι αναγνώστες της ποίησης αντιστοίχως. Και όπως είναι αρκούντως περισσότεροι όσοι έχουν παίξει ποδόσφαιρο από όσους γνωρίζουν την τέχνη και την τεχνική του, έτσι οι περισσότεροι πλάθουν και εκστομίζουν ποιητικές φράσεις πολύ περισσότερες απ' όσες θα επέτρεπε ο βαθμός που έχουν συνειδητοποιήσει την τέχνη της ποίησης και τους κανόνες που τη διέπουν. Σύμφωνα με τον Πιερ – Πάολο Παζολίνι: «Το ποδόσφαιρο είναι η τελευταία ιερή παράσταση των καιρών μας. Κατά βάθος πρόκειται για ιεροτελεστία, αν και είναι μια απόδραση. Ενώ άλλες ιερές παραστάσεις βρίσκονται σε παρακμή, ακόμα και η θεία λειτουργία, το ποδόσφαιρο είναι η μοναδική που μας έχει απομείνει. Είναι το θέαμα που αντικατέστησε το θέατρο». Αν το θέατρο και το ποδόσφαιρο είναι κοντά, είναι γιατί συμβαίνουν και τα δυο μπροστά στα μάτια μας, και γιατί και τα δυο προϋποθέτουν κάποιο κοινό. Κάποιες φορές είναι το ίδιο κοινό το οποίο αποθεώνει τις χορευτικές κινήσεις του George Best, όταν περνά σαν άνεμος τους αμυντικούς που τον μαρκάρουν, με το κοινό μιας όπερας. Τόσο το ποδόσφαιρο όσο και το θέατρο έχουν «φίλους» και «εχθρούς» ˙ τόσοι αγαπούν τον Ολυμπιακό και τόσοι τον Μαχαιρίτσα, σε τόσους είναι μισητός ο Παναθηναϊκός και σε τόσους αντιπαθής ο Χατζηγιάννης.
Τόσο το ποδόσφαιρο όσο και η τέχνη περικλείουν έναν ωκεανό συναισθημάτων που δεν αποτελούν συνάρτηση του εργαλείου μέτρου – παρατήρησης. Παρακολουθούμε έναν συναρπαστικό ποδοσφαιρικό αγώνα, με το ίδιο ενδιαφέρον που παρακολουθούμε μια εξαιρετική θεατρική παράσταση. Παρακολουθούμε για να ευχαριστηθούν οι αισθήσεις μας αλλά κυρίως παρακολουθούμε ποδόσφαιρο γιατί τέρπεται όλο μας το είναι και γιατί αυτό αποτελεί ένα είδος παραμυθίας από την τραχύτητα της καθημερινής ζωής. Τελικά, όταν όλοι μιλάνε στο όνομα του λαού, μόνο η τέχνη ως τέχνη και δη λαϊκή μπορεί να το κάνει αυθεντικά. Το ποδόσφαιρο τελικά είναι η τελευταία λαϊκή τέχνη και μάλιστα αυθεντική γιατί ο λαός το εισπράττει ως αυθεντική τέχνη και εμείς οι διανοούμενοι μένει να το αποδείξουμε..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
