του χρηστη gero_gauros
Δεν λέω, ήμασταν επαρκώς προετοιμασμένοι για το θλιβερό μαντάτο, ωστόσο κάπου κρυφόκαιγε η ελπίδα, πως ο Λάκης Γκλέζος θα κέρδιζε και τούτη τη μάχη. Ούτε αυτός δεν τα κατάφερε, λες και τον αποζητούσε κι εκεί ψηλά ο Λάκης Πετρόπουλος για να ξεκινήσει απ' αυτόν και τον Κώστα Δαβουρλή την ενδεκάδα της Εθνικής Ελλάδας των ουρανών. Οταν ο πολυσυζητημένος Ελληνας Τεχνικός πήρε στα χέρια του την ομάδα του Γουλανδρή, ο κύκλος των μεταγραφών είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, η ενδεκάδα της ερχόμενης χρονιάς ήταν κιόλας έτοιμη στις σελίδες των εφημερίδων. Ο Πετρόπουλος δεν πείραξε το κέντρο και την επίθεση, αλλά κατάλαβε πως ο Πολέτι κι ο Νικολάου ήταν καλοί για τα πρωτοσέλιδα, αλλά ως εκεί. Βάζελος ή όχι, αυτό το εύστοχο κτύπημα της τελευταίας στιγμής του το χρωστάμε: Κελεσίδης και Γκλέζος!
Δεν λέω, ήμασταν επαρκώς προετοιμασμένοι για το θλιβερό μαντάτο, ωστόσο κάπου κρυφόκαιγε η ελπίδα, πως ο Λάκης Γκλέζος θα κέρδιζε και τούτη τη μάχη. Ούτε αυτός δεν τα κατάφερε, λες και τον αποζητούσε κι εκεί ψηλά ο Λάκης Πετρόπουλος για να ξεκινήσει απ' αυτόν και τον Κώστα Δαβουρλή την ενδεκάδα της Εθνικής Ελλάδας των ουρανών. Οταν ο πολυσυζητημένος Ελληνας Τεχνικός πήρε στα χέρια του την ομάδα του Γουλανδρή, ο κύκλος των μεταγραφών είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, η ενδεκάδα της ερχόμενης χρονιάς ήταν κιόλας έτοιμη στις σελίδες των εφημερίδων. Ο Πετρόπουλος δεν πείραξε το κέντρο και την επίθεση, αλλά κατάλαβε πως ο Πολέτι κι ο Νικολάου ήταν καλοί για τα πρωτοσέλιδα, αλλά ως εκεί. Βάζελος ή όχι, αυτό το εύστοχο κτύπημα της τελευταίας στιγμής του το χρωστάμε: Κελεσίδης και Γκλέζος! Το πόσο εκτιμούσε τον Γκλέζο ο Πετρόπουλος, είχε ήδη φανεί από μια πρωτοφανή απόφασή του, όταν ακόμη ήταν προπονητής της Εθνικής Ομάδας: Ανοιξη του 71, σ' ένα παιχνίδι με την Ελβετία εκτός έδρας, τον ξεκίνησε βασικό κι ας είχε παίξει την παραμονή ολόκληρο το παιχνίδι με τις Ελπίδες. Και να σκεφτεί κανείς πως ο Γκλέζος ήταν στα 22-23 κι έπαιζε στη μικρή Προοδευτική, σε μια εποχή που σπάνια παίκτες ομάδων αυτού του βεληνεκούς φορούσαν τη φανέλα με το εθνόσημο...
Ο Γκλέζος δικαίωσε τον Πετρόπουλο, έχοντας τεράστια συμμετοχή σ' εκείνο το εκπληκτικό ρεκόρ με το παθητικό των 13 τερμάτων σε 34 παιχνίδια, ένα ρεκόρ που κινδύνεψε σοβαρά μόνο απ' αυτή την ίδια άμυνα, την επόμενη χρονιά που δέχτηκε 14! Η πρώτη του χρονιά συνοδεύτηκε απ' το νταμπλ, η δεύτερη έφερε "μόνο" το πρωτάθλημα καθώς το κύπελο χάθηκε αναπάντεχα στα πέναλτυ στον τελικό της Φιλαδέλφειας. Ακολούθησε ένα ακόμη νταμπλ, την επόμενη χρονιά, μέσα στη δίνη της αποχώρησης των Γουλανδρή-Πετρόπουλου (με τον Δαρίβα πια στο τιμόνι), αλλά η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη ούτε για την ομάδα, ούτε για τον Γκλέζο. Η διοικητική αστάθεια, που ακολούθησε την περίοδο Γουλανδρή, είχε σοβαρές επιπτώσεις και στο αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας, έστω κι αν κάποιο τίτλοι χάθηκαν στο παρα-πέντε.
Ο Γκλέζος πλήρωσε ανάμεσα στ' άλλα την ιδιομορφία του Μπάκιγχαμ, που έδειχνε αρχικά να μην τον υπολογίζει, ωστόσο κάποια στιγμή ο ίδιος ο ξεροκέφαλος Εγγλέζος τον επανέφερε στην ομάδα, λίγο πριν αποχωρήσει αφήνοντας συντρίμια πίσω του. Ο κόσμος δεν τον έβγαλε ποτέ απ' την καρδιά του. Ακόμη και στις μαύρες μέρες, οι πωλητές με τις φτηνές αφίσες έβλεπαν τον Γκλέζο να ξεπουλάει πρώτος-πρώτος... "Εχω παιδιά λέγετε... Λάκης Γκλέζος ή Εγγλέζος ή Φραντς Μπεκενμπάουερ! Η σεντερμπακάρα της Ολυμπιακάρας!..."
Η σεντερμπακάρα της Ολυμπιακάρας! Δεν ήταν μονάχα η αγωνιστική του αξία. Ηταν και η ηγετική του φυσιογνωμία κι ας ήταν ελάχιστες οι φορές που τον είδαμε με το περιβραχιόνιο. Οταν ο Ντομενγκίνι έβαλε εκείνο το απίθανο γκολ στο παιχνίδι με την Κάλιαρι, ο Γκλέζος ήταν που έτρεξε να εμψυχώσει τον Κελεσίδη: "Μη σε παίρνει από κάτω ρε Παναγιώτη! Εκατό φορές να ξανασουτάρει ο Ιταλός από κει, αποκλείεται να ξαναπάει η μπάλλα στο γάμμα". Οταν χάθηκε το κύπελο στη Φιλαδέλφεια, ο Γκλέζος ήταν που έτρεξε -σαν μεγαλύτερος αδερφός- να παρηγορήσει τον Πέτρο Καραβίτη, που έκλαιγε ασταμάτητα, καθώς είχε χάσει πέναλτυ στην κανονική διάρκεια του αγώνα.
Υπήρχε η άποψη πως ο Σιώκος ήταν καλύτερος στα "στημένα" (τη μανία του να χτυπάει πέναλτυ, την είχαμε πληρώσει κάμποσες φορές) κι ο Γκλέζος συνήθιζε σ' αυτές τις φάσεις να μένει πίσω. Αν αναλάμβανε άλλος αυτό το ρόλο, ίσως νάχε σκοράρει πολύ περισσότερο. Το λέω, γιατί είχε εξαιρετική τεχνική για αμυντικό (χρησιμοποιεί το πόδι του σαν ρακέτα, είχε πει ο Κώστας Καραπατής), αλλά και γιατί είχε συμβάλει σε κάποιες επικές ανατροπές, τότε που η περήφανη ψυχή του δεν αποδεχόταν την ήττα, έβλεπε το παιχνίδι να τελειώνει κι ορμούσε μπροστά να καθαρίσει! Ετσι ισοφάρισε στον "Τελικό του Χατζηπαναγή", λίγο πριν απ' τη λήξη. Ετσι ισοφάρισε σ' ένα παιχνίδι κυπέλου στη Λεωφόρο, πάλι λίγο πριν απ' το τελευταίο σφύριγμα. Ετσι ισοφάρισε και σ' ένα παιχνίδι της Εθνικής στη Σόφια, πάλι τελευταία στιγμή, τότε που η πρόκριση στα τελικά χάθηκε λόγω Μάλτας (όπου ο Γκλέζος δεν έπαιξε).
Οταν έφυγε με την ανανέωση του Τόζα, πήγε παρέα με τον Υβ στην Καλλιθέα και λίγο αργότερα έκλεισε την καριέρα του.
Οι οικονομικές του περιπέτειες έγιναν λίγο-πολύ γνωστές. Δεν με ξαφνιάζει που βρέθηκαν αετονύχηδες να του φάνε λεφτά. Ο Γκλέζος είχε το μυαλό να διαβάζει τις ιδέες των αντιπάλων επιθετικών, πριν αυτές γεννηθούν, αλλά ποτέ δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο χρήμα, Τον θυμάμαι, όταν είχε εκείνο το μαγαζί με τα παπούτσια, χαμηλά στη Σταδίου.
Τ' όνομά του πασίγνωστο ακόμα, τράβαγε σαν μαγνήτης τον ανδρικό πληθυσμό (για τις κυρίες, αρκούσε ο χαμογελαστός Γκλέζος στην είσοδο). Γιατί δεν στέριωσε εκείνο το μαγαζί; Επειδή, έφτανε να μπει κάποιος, να του θυμίσει μια ιστορία απ' τον Ολυμπιακό κι ο Γκλέζος μεταφερόταν αμέσως "αλλού" κι άρχιζε να ξετυλίγει το κουβάρι με τις αναμνήσεις. Οι υποψήφιοι πελάτες έχαναν την υπομονή τους κι έφευγαν... Οι υπόλοιποι έμεναν να θυμούνται μαζί του τα στραβά ("Πού μυαλό τότε;", χαμογελούσε όταν του θύμιζες κάτι κοπάνες απ' το ξενοδοχείο και τις καμπάνες του Δαρίβα) αλλά κυρίως τις μεγάλες στιγμές. Οπως τότε που κάποιος θρασύς αντίπαλος έφευγε προς την εστία του Κελεσίδη, η εξέδρα ανταριαζόταν, αλλά σε λίγο ξεσπούσε σ' επιφωνήματα ανακούφισης: "Πού πας αγόρι μου; Εκεί γράφει ΣΤΑΣΗ ΓΚΛΕΖΟΥ !!!". Του τα λέγαμε και γελούσε σαν παιδί.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ... Τουλάχιστον, έστω κι έτσι θα εκπληρωθεί ένα παιδικό του όνειρο. Εκεί ψηλά, στον Ολυμπιακό των Ουρανών, θα παίξει επιτέλους -αναμφίβολα βασικός- δίπλα στον Ανδρέα Μουράτη.
Ο Γκλέζος δικαίωσε τον Πετρόπουλο, έχοντας τεράστια συμμετοχή σ' εκείνο το εκπληκτικό ρεκόρ με το παθητικό των 13 τερμάτων σε 34 παιχνίδια, ένα ρεκόρ που κινδύνεψε σοβαρά μόνο απ' αυτή την ίδια άμυνα, την επόμενη χρονιά που δέχτηκε 14! Η πρώτη του χρονιά συνοδεύτηκε απ' το νταμπλ, η δεύτερη έφερε "μόνο" το πρωτάθλημα καθώς το κύπελο χάθηκε αναπάντεχα στα πέναλτυ στον τελικό της Φιλαδέλφειας. Ακολούθησε ένα ακόμη νταμπλ, την επόμενη χρονιά, μέσα στη δίνη της αποχώρησης των Γουλανδρή-Πετρόπουλου (με τον Δαρίβα πια στο τιμόνι), αλλά η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη ούτε για την ομάδα, ούτε για τον Γκλέζο. Η διοικητική αστάθεια, που ακολούθησε την περίοδο Γουλανδρή, είχε σοβαρές επιπτώσεις και στο αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας, έστω κι αν κάποιο τίτλοι χάθηκαν στο παρα-πέντε.
Ο Γκλέζος πλήρωσε ανάμεσα στ' άλλα την ιδιομορφία του Μπάκιγχαμ, που έδειχνε αρχικά να μην τον υπολογίζει, ωστόσο κάποια στιγμή ο ίδιος ο ξεροκέφαλος Εγγλέζος τον επανέφερε στην ομάδα, λίγο πριν αποχωρήσει αφήνοντας συντρίμια πίσω του. Ο κόσμος δεν τον έβγαλε ποτέ απ' την καρδιά του. Ακόμη και στις μαύρες μέρες, οι πωλητές με τις φτηνές αφίσες έβλεπαν τον Γκλέζο να ξεπουλάει πρώτος-πρώτος... "Εχω παιδιά λέγετε... Λάκης Γκλέζος ή Εγγλέζος ή Φραντς Μπεκενμπάουερ! Η σεντερμπακάρα της Ολυμπιακάρας!..."
Η σεντερμπακάρα της Ολυμπιακάρας! Δεν ήταν μονάχα η αγωνιστική του αξία. Ηταν και η ηγετική του φυσιογνωμία κι ας ήταν ελάχιστες οι φορές που τον είδαμε με το περιβραχιόνιο. Οταν ο Ντομενγκίνι έβαλε εκείνο το απίθανο γκολ στο παιχνίδι με την Κάλιαρι, ο Γκλέζος ήταν που έτρεξε να εμψυχώσει τον Κελεσίδη: "Μη σε παίρνει από κάτω ρε Παναγιώτη! Εκατό φορές να ξανασουτάρει ο Ιταλός από κει, αποκλείεται να ξαναπάει η μπάλλα στο γάμμα". Οταν χάθηκε το κύπελο στη Φιλαδέλφεια, ο Γκλέζος ήταν που έτρεξε -σαν μεγαλύτερος αδερφός- να παρηγορήσει τον Πέτρο Καραβίτη, που έκλαιγε ασταμάτητα, καθώς είχε χάσει πέναλτυ στην κανονική διάρκεια του αγώνα.
Υπήρχε η άποψη πως ο Σιώκος ήταν καλύτερος στα "στημένα" (τη μανία του να χτυπάει πέναλτυ, την είχαμε πληρώσει κάμποσες φορές) κι ο Γκλέζος συνήθιζε σ' αυτές τις φάσεις να μένει πίσω. Αν αναλάμβανε άλλος αυτό το ρόλο, ίσως νάχε σκοράρει πολύ περισσότερο. Το λέω, γιατί είχε εξαιρετική τεχνική για αμυντικό (χρησιμοποιεί το πόδι του σαν ρακέτα, είχε πει ο Κώστας Καραπατής), αλλά και γιατί είχε συμβάλει σε κάποιες επικές ανατροπές, τότε που η περήφανη ψυχή του δεν αποδεχόταν την ήττα, έβλεπε το παιχνίδι να τελειώνει κι ορμούσε μπροστά να καθαρίσει! Ετσι ισοφάρισε στον "Τελικό του Χατζηπαναγή", λίγο πριν απ' τη λήξη. Ετσι ισοφάρισε σ' ένα παιχνίδι κυπέλου στη Λεωφόρο, πάλι λίγο πριν απ' το τελευταίο σφύριγμα. Ετσι ισοφάρισε και σ' ένα παιχνίδι της Εθνικής στη Σόφια, πάλι τελευταία στιγμή, τότε που η πρόκριση στα τελικά χάθηκε λόγω Μάλτας (όπου ο Γκλέζος δεν έπαιξε).
Οταν έφυγε με την ανανέωση του Τόζα, πήγε παρέα με τον Υβ στην Καλλιθέα και λίγο αργότερα έκλεισε την καριέρα του.
Οι οικονομικές του περιπέτειες έγιναν λίγο-πολύ γνωστές. Δεν με ξαφνιάζει που βρέθηκαν αετονύχηδες να του φάνε λεφτά. Ο Γκλέζος είχε το μυαλό να διαβάζει τις ιδέες των αντιπάλων επιθετικών, πριν αυτές γεννηθούν, αλλά ποτέ δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο χρήμα, Τον θυμάμαι, όταν είχε εκείνο το μαγαζί με τα παπούτσια, χαμηλά στη Σταδίου.
Τ' όνομά του πασίγνωστο ακόμα, τράβαγε σαν μαγνήτης τον ανδρικό πληθυσμό (για τις κυρίες, αρκούσε ο χαμογελαστός Γκλέζος στην είσοδο). Γιατί δεν στέριωσε εκείνο το μαγαζί; Επειδή, έφτανε να μπει κάποιος, να του θυμίσει μια ιστορία απ' τον Ολυμπιακό κι ο Γκλέζος μεταφερόταν αμέσως "αλλού" κι άρχιζε να ξετυλίγει το κουβάρι με τις αναμνήσεις. Οι υποψήφιοι πελάτες έχαναν την υπομονή τους κι έφευγαν... Οι υπόλοιποι έμεναν να θυμούνται μαζί του τα στραβά ("Πού μυαλό τότε;", χαμογελούσε όταν του θύμιζες κάτι κοπάνες απ' το ξενοδοχείο και τις καμπάνες του Δαρίβα) αλλά κυρίως τις μεγάλες στιγμές. Οπως τότε που κάποιος θρασύς αντίπαλος έφευγε προς την εστία του Κελεσίδη, η εξέδρα ανταριαζόταν, αλλά σε λίγο ξεσπούσε σ' επιφωνήματα ανακούφισης: "Πού πας αγόρι μου; Εκεί γράφει ΣΤΑΣΗ ΓΚΛΕΖΟΥ !!!". Του τα λέγαμε και γελούσε σαν παιδί.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ... Τουλάχιστον, έστω κι έτσι θα εκπληρωθεί ένα παιδικό του όνειρο. Εκεί ψηλά, στον Ολυμπιακό των Ουρανών, θα παίξει επιτέλους -αναμφίβολα βασικός- δίπλα στον Ανδρέα Μουράτη.
