O Carl Schmitt έγραψε ότι η πολιτική είναι πρωτίστως η σφαίρα της απόφασης και ότι η πολιτική απόφαση αφορά πάνω από όλα τον καθορισμό του φίλου και του εχθρού. Θεωρώντας τη στάση που τηρεί ο καθένας μας απέναντι στον νυν προπονητή του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού εξόχως πολιτικό και όχι συναισθηματικό ή προσωπικό θέμα, θα ήθελα να εξηγήσω γιατί θεωρώ τον Τάκη Λεμονή πολιτικό φίλο και όχι εχθρό, παρά τις όποιες καταστάσεις συναγερμού δημιουργούνται με κάθε απώλεια βαθμού στις εγχώριες ή διεθνείς διοργανώσεις.
Η επιβεβλημένη και επί συνεχόμενα έτη αναβαλλόμενη ή αποτυχημένη υλική ανανέωση του ρόστερ της ομάδας πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε. Ανεξαρτήτως του πως αισθανήκαμε για κάποιες από τις αποφάσες αποδέσμευσης, γεγονός είναι ότι αποκτήθηκαν παίκτες κατά τεκμήριο από επαρκείς έως πολύ καλοί, σε αντίθεση με τις αμέσως προηγούμενες χρονιές. Σε αρκετά ματς, η ενδεκάδα που παρουσιάστηκε ήταν κατά τα 8/11 αλλαγμένη σε σχέση με την περυσινή. Μια στοιχειωδώς λογική άποψη θα ήταν ότι, με δεδομένες και τις καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση του μεταγραφικού σχεδιασμού, η ενδεκάδα αυτή θα χρειαστεί χρόνο προσαρμογής για να δέσει και να μπορέσει να αξιολογηθεί επαρκώς ούτως ώστε να γίνουν οι όποιες διορθωτικές κινήσεις. Η στάση πολλών εξ ημών όμως δηλώνει την απουσία στοιχειώδους αντίληψης του γεγονότος ότι ο Ολυμπιακός των δέκα πρωταθλημάτων αλλά και των πολλών προβλημάτων στην Ευρώπη έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο. Ουσιαστικά τελούμε υπό καθεστώς άρνησης και απώθησης της βασικής αυτής πραγματικότητας.
Αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός δεν είναι ένας οπαδός-υστερικός συγγενής που αλλάζει κάθε μέρα γνώμη για την ενδεδειγμένη θεραπευτική αγωγή και την υγεία του έχοντος υποστεί εκτεταμένη μετάγγιση αίματος ασθενούς. Είναι ένας οπαδός που αντιλαμβάνεται την σοβαρότητα του εγχειρήματος του καλοκαιριού, που σέβεται έμπρακτα τα ρίσκα που αυτό εμπεριέχει εξ’ ορισμού, και που κρατά στάση ήρεμης εγρήγορσης απέναντι στην κατάσταση της ομάδας, χωρίς να ενδίδει ούτε στον πρόωρο ενθουσιασμό ούτε στον ανεξέλεγκτο αρνητισμό. Είναι δυστυχώς στοιχείο της ανωριμότητας που επιδεικνύουμε ότι στην πράξη, ελάχιστοι από μας μπορούμε να διανοηθούμε την πιθανότητα η ανανέωση να κοστίσει φέτος το πρωτάθλημα, όσο και αν κάναμε ότι καταλαβαίνουμε που βρισκόμαστε μετά το τέλος εποχής λίγους μήνες πριν. Η εύκολη λύση είναι φυσικά η απαξίωση ενός ακόμη προπονητή χωρίς ιδιαίτερη περίσκεψη στο τι θα σημάνει πρακτικά για την σταθερότητα μιας νέας και ευάλωττης ακόμη ομάδας η πίεση στην διοίκηση να βρει στήριγμα για άλλη μια φορά στις σπασμωδικές, ανεύθυνες, και επιπόλαιες αντιδράσεις στις οποίες μας έχει συνηθίσει.
Η πολιτική επιλογή μου είναι να αποφύγω την πυροδότηση μιας τέτοιας διοικητικής αντίδρασης. Η επιλογή αυτή προϋποθέτει την στήριξη του προπονητή, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, μέχρι το τέλος της σαιζόν. Η επιλογή αυτή δεν βασίζεται στο οποιοδήποτε συναισθηματικό αντίκτυπο του ονόματός του. Ούτε στη βεβαιότητα ότι αυτός είναι ο καταλληλότερος ή ότι είναι καν αντάξιος των απαιτήσεων. Βασίζεται στην πεποίθηση ότι δεν κάνει ενεργητικό κακό σε βάρος της ομάδας και ότι προσπαθεί ειλικρινά να πετύχει κάτι καλό για την ομάδα. Πιθανόν ο Ολυμπιακός του τέλους της σαιζόν να μην είναι ακόμη αρκούντως ικανοποιητικός. Τότε θα πρέπει να γίνει μια ήρεμη, απαλλαγμένη από συναισθηματισμούς και καλά μελετημένη κίνηση αλλαγής του προπονητή, κάτι δηλαδή που δεν έγινε εδώ και πολλά χρόνια. Δεν μπορώ να προδιαγράψω αν ο Λεμονής έχει θέση στο απώτερο μέλλον του Ολυμπιακού της επόμενης πενταετίας. Αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι η μόνη πιθανότητα να φτάσει η ομάδα ψυχικά διαλυμένη στο τέλος της σαιζόν είναι να την έχει διαλύσει η συμπαιγνία της δικής μας ανωριμότητας και της διοικητικής ευθυνοφοβίας. Ελπίζω αυτή τη φορά ο κόσμος του Ολυμπιακού να επιδείξει την στοιχειώδη πολιτική ωριμότητα που δεν επέδειξε στο πρόσφατο παρελθόν όταν και αποδείχτηκε παρεξηγήσιμα ακριβός στα πίτουρα και φτηνός στο αλεύρι.
Η επιβεβλημένη και επί συνεχόμενα έτη αναβαλλόμενη ή αποτυχημένη υλική ανανέωση του ρόστερ της ομάδας πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε. Ανεξαρτήτως του πως αισθανήκαμε για κάποιες από τις αποφάσες αποδέσμευσης, γεγονός είναι ότι αποκτήθηκαν παίκτες κατά τεκμήριο από επαρκείς έως πολύ καλοί, σε αντίθεση με τις αμέσως προηγούμενες χρονιές. Σε αρκετά ματς, η ενδεκάδα που παρουσιάστηκε ήταν κατά τα 8/11 αλλαγμένη σε σχέση με την περυσινή. Μια στοιχειωδώς λογική άποψη θα ήταν ότι, με δεδομένες και τις καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση του μεταγραφικού σχεδιασμού, η ενδεκάδα αυτή θα χρειαστεί χρόνο προσαρμογής για να δέσει και να μπορέσει να αξιολογηθεί επαρκώς ούτως ώστε να γίνουν οι όποιες διορθωτικές κινήσεις. Η στάση πολλών εξ ημών όμως δηλώνει την απουσία στοιχειώδους αντίληψης του γεγονότος ότι ο Ολυμπιακός των δέκα πρωταθλημάτων αλλά και των πολλών προβλημάτων στην Ευρώπη έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο. Ουσιαστικά τελούμε υπό καθεστώς άρνησης και απώθησης της βασικής αυτής πραγματικότητας.
Αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός δεν είναι ένας οπαδός-υστερικός συγγενής που αλλάζει κάθε μέρα γνώμη για την ενδεδειγμένη θεραπευτική αγωγή και την υγεία του έχοντος υποστεί εκτεταμένη μετάγγιση αίματος ασθενούς. Είναι ένας οπαδός που αντιλαμβάνεται την σοβαρότητα του εγχειρήματος του καλοκαιριού, που σέβεται έμπρακτα τα ρίσκα που αυτό εμπεριέχει εξ’ ορισμού, και που κρατά στάση ήρεμης εγρήγορσης απέναντι στην κατάσταση της ομάδας, χωρίς να ενδίδει ούτε στον πρόωρο ενθουσιασμό ούτε στον ανεξέλεγκτο αρνητισμό. Είναι δυστυχώς στοιχείο της ανωριμότητας που επιδεικνύουμε ότι στην πράξη, ελάχιστοι από μας μπορούμε να διανοηθούμε την πιθανότητα η ανανέωση να κοστίσει φέτος το πρωτάθλημα, όσο και αν κάναμε ότι καταλαβαίνουμε που βρισκόμαστε μετά το τέλος εποχής λίγους μήνες πριν. Η εύκολη λύση είναι φυσικά η απαξίωση ενός ακόμη προπονητή χωρίς ιδιαίτερη περίσκεψη στο τι θα σημάνει πρακτικά για την σταθερότητα μιας νέας και ευάλωττης ακόμη ομάδας η πίεση στην διοίκηση να βρει στήριγμα για άλλη μια φορά στις σπασμωδικές, ανεύθυνες, και επιπόλαιες αντιδράσεις στις οποίες μας έχει συνηθίσει.
Η πολιτική επιλογή μου είναι να αποφύγω την πυροδότηση μιας τέτοιας διοικητικής αντίδρασης. Η επιλογή αυτή προϋποθέτει την στήριξη του προπονητή, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, μέχρι το τέλος της σαιζόν. Η επιλογή αυτή δεν βασίζεται στο οποιοδήποτε συναισθηματικό αντίκτυπο του ονόματός του. Ούτε στη βεβαιότητα ότι αυτός είναι ο καταλληλότερος ή ότι είναι καν αντάξιος των απαιτήσεων. Βασίζεται στην πεποίθηση ότι δεν κάνει ενεργητικό κακό σε βάρος της ομάδας και ότι προσπαθεί ειλικρινά να πετύχει κάτι καλό για την ομάδα. Πιθανόν ο Ολυμπιακός του τέλους της σαιζόν να μην είναι ακόμη αρκούντως ικανοποιητικός. Τότε θα πρέπει να γίνει μια ήρεμη, απαλλαγμένη από συναισθηματισμούς και καλά μελετημένη κίνηση αλλαγής του προπονητή, κάτι δηλαδή που δεν έγινε εδώ και πολλά χρόνια. Δεν μπορώ να προδιαγράψω αν ο Λεμονής έχει θέση στο απώτερο μέλλον του Ολυμπιακού της επόμενης πενταετίας. Αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι η μόνη πιθανότητα να φτάσει η ομάδα ψυχικά διαλυμένη στο τέλος της σαιζόν είναι να την έχει διαλύσει η συμπαιγνία της δικής μας ανωριμότητας και της διοικητικής ευθυνοφοβίας. Ελπίζω αυτή τη φορά ο κόσμος του Ολυμπιακού να επιδείξει την στοιχειώδη πολιτική ωριμότητα που δεν επέδειξε στο πρόσφατο παρελθόν όταν και αποδείχτηκε παρεξηγήσιμα ακριβός στα πίτουρα και φτηνός στο αλεύρι.
