Λεωφόρος.....Λεβερκούζεν....Βρέμη!

by sotosg7

Κάποιοι θα αναρωτιέστε πως μπορούν να συνδέονται ένα γήπεδο,μια γερμανική ομάδα και μια γερμανική πόλη.Είμαι σίγουρος πως κάποιοι έχουν βρει το κοινό στοιχείο και αυτό είναι που θέλω να τονίσω.Οσοι ακόμα απορούν,μην τρομάζετε...ούτε η Λεβερκούζεν θα μετακομίσει για τους αγώνες της στη Βρέμη,ούτε και το Βεζερστάντιον θα μετονομαστεί σε Λεωφόρο.Ο «τάφος του Ινδού» θα παραμείνει στη θέση του και θα περιμένει μέχρι τον επόμενο θρίαμβο της κόκκινης ομάδας εντός αυτού.Η Λεβερκούζεν θα συνεχίσει να έχει το προνόμιο της ομάδας που μάζεψε 6 φορές την μπάλα από τα δίχτυα της σε αγώνα με τον Ολυμπιακό και η Βρέμη θα μείνει για πάντα στην Ιστορία και μάλιστα με χρυσά γράμματα.

Θα μείνει στην ιστορία γιατί εκεί ήρθε το πρώτο διπλό για την ομάδα του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ.Το πολυπόθητο διπλό που αναζητούσαμε εδώ και 11 χρόνια,είναι πλέον γεγονός.Μπορεί τα τελευταία χρόνια να το πλησιάσαμε αρκετά,αλλά η παράδοση για να σπάσει ήθελε στον πάγκο του Ολυμπιακού τον Τάκη Λεμονή.Τον άνθρωπο που είχε φτάσει πιο κοντά από όλους τους προκατόχους του σε αυτή την επιτυχία.Μπορεί για δευτερόλεπτα να έχασε τη νίκη στο Ριαθόρ,όμως η θεά τύχη κάτι του χρώσταγε και θέλησε να του το ανταποδώσει με την πρώτη ευκαιρία.Μπορεί σε κάποιους να φαίνομαι γραφικός,αλλά κοιτάω τι γράφει η ιστορία.Και η ιστορία γράφει τον Λεμονή ως προπονητή του Ολυμπιακού στις μεγαλύτερες επιτυχίες της ομάδας στην σύγχρονη ιστορία της.Εγώ είμαι αυτός που είχα πει πως ο Λεμονής δεν είναι προπονηταράς,αλλά δεν είναι και ξοφλημένος.Αυτό δεν αλλάζει και πως να αλλάξει όταν μιλούν οι αριθμοί.1-4 παρέλαση στη Λεωφόρο,6-2 την Λεβερκούζεν στη Ριζούπολη και τέλος ο θρίαμβος 1-3 στη Βρέμη.Δε μπορεί λοιπόν να είναι τυχαίο πως και στα τρια παιχνίδια καθόταν στον πάγκο της ομάδας.

Η κατάρα που κουβαλούσε η ομάδα για τόσα χρόνια δεν υπάρχει πια.Η κατάρα έσπασε.Εσπασε!!!Και μόνο γι αυτό το λόγο ο Λεμονής δικαιούται να τον αφήσουμε στην ησυχία του να δουλέψει και στο τέλος της χρονιάς να τον κρίνουμε.Εδώ πήρε πίστωση χρόνου ο «ψαράς» απ τη Νορβηγία,δεν αξίζει να δώσουμε μια χρονιά τυφλής εμπιστοσύνης στον άνθρωπο που έφερε το πολυπόθητο διπλό;Aφού δεν αφήσαμε να δουλέψει τον προπονητή που έκανε τις καλύτερες πορείες του Ολυμπιακού στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια,ας αφήσουμε τον προπονητή με τις μεγαλύτερες νίκες.

Ας κλείσει ο πρόεδρος τα αυτιά του στα διάφορα σχόλια και να συνεχίσει να του δείχνει εμπιστοσύνη.Και φυσικά να του παρέχει όλα όσα του χρειάζονται για να φέρει εις πέρας το έργο του.Μπορεί η κληρωτίδα να μας γύρισε την πλάτη,όμως φέτος ο πρόεδρος δεν είχε αφήσει την ομάδα στο έλεος του Θεού.Σας είπα πως οι παίχτες που ήρθαν δεν έχουν το τεράστιο όνομα,αλλά έχουν ποιότητα που έλειπε από την ομάδα.Ελπίζω όλοι πλέον να έχετε καταλάβει πως ο Κοβάσεβιτς δεν είναι Ντάνι κι ότι ο Γκαλέτι σύντομα θα ξαναφορέσει τη φανέλα της Αργεντινής.Δε θα συνεχίσω τη σύγκριση παιχτών,αλλά ο πρόεδρος πρέπει να συνεχίσει την ενίσχυση της ομάδας για να μην ξανακάνουμε 11 χρόνια να δούμε το διπλό στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Και για τους γκρινιάρηδες στο Μπάσκετ σας λέω πως οι Αγγελόπουλοι δε θα αρκεστούν μόνο στην επιστροφή του Ολυμπιακού στην κορυφή.Κάντε υπομονή και θα τρέχετε πρώτοι από όλους στο Ελ.Βενιζέλος...!!!

Είναι ομάδα του λαού,Θεός σε ορισμένους,θρησκεία σε φανατικούς,εχθρός σε οργισμένους!!!

Η τέχνη και το ποδόσφαιρο

άρθρο από Loukretia

Υπάρχουν άραγε κοινά σημεία ανάμεσα στην Τέχνη και το ποδόσφαιρο? Μπορεί ο ποδοσφαιριστής να αναχθεί σε έναν καλλιτέχνη? Μπορεί ένας προπονητής να θεωρηθεί σαν ένα είδος «δασκάλου» και «πνευματικού οδηγητή» για έναν ποδοσφαιριστή? Αν το γκολ του Μαραντόνα είναι πρωτότυπο έργο τέχνης, τότε μπορούμε να πούμε ότι το γκολ του Μέσσι είναι ο επίγονός του?

Η τέχνη αποτελεί μια από τις εκφάνσεις του ιδεατού, αλλά συγχρόνως μοιάζει με ένα φυσικό φαινόμενο. Δεν καταγράφει την ιστορία, ούτε την ακολουθεί. Η τέχνη είναι το ξεχείλισμα της έκφρασης και η τελική αποθέωση της πληρότητας. Η τέχνη είναι ανά τις εποχές και τις κοινωνίες άλλοτε ήρεμη και λιτή σαν το αεράκι που προκαλεί το θρόισμα των φύλλων και άλλοτε βίαια και πληθωρική σαν τον άνεμο που ξεριζώνει δέντρα. Αν το ποδόσφαιρο είναι τέχνη, τότε έχει τις δικές του τεχνοτροπίες και αισθητικές αρχές, όπως εκείνες αποκρυσταλλώνονται από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή. Για παράδειγμα το ρεύμα του ιταλικού νεορεαλισμού στις δεκαετίες του 1950 και 1960 δεν αντικατοπτρίζεται στο κατενάτσιο, που εισήγαγε η Ίντερ την ίδια περίπου εποχή?

Όταν η τέχνη γεννά τέχνη, τότε είναι σίγουρα τέχνη: ο Μαραντόνα έγινε τραγούδι τόσο για τους οπαδούς της Νάπολι (MamahovistoMaradonna) όσο και για τους ManuChao (SantaMaradonna). Όπως περίπου η ποίηση του Ελύτη, του Σεφέρη και του Γκάτσου γίνονται τραγούδια του Μίκη και του Μάνου.Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι το ποδόσφαιρο είναι η τέχνη να καταλαβαίνει κάποιος την αλλαγή συνθηκών και να προσαρμόζει ανάλογα με το παιχνίδι του. Θα προσέθετα ότι το ποδόσφαιρο είναι η τέχνη να χρησιμοποιεί κανείς τα εκφραστικά του μέσα ανάλογα με τη συγκυρία, αλλά και κατ’ επέκταση και με το είδος του μέσου. Δεν μπορεί κάποιος προπονητής, για παράδειγμα, να χρησιμοποιήσει πλέον εύκολα ένα αργό δεκάρι, όταν το σύγχρονο ποδόσφαιρο στηρίζεται περισσότερο στην ταχύτητα, την αστραπιαία εναλλαγή φάσεων και την γρήγορη εκμετάλλευση του κενού χώρου. Το ποδόσφαιρο της Εθνικής Βραζιλίας στην δεκαετία του 1970, το οποίο σήμερα θεωρείται εξαιρετικά αργό, αν και φαντεζί και περίτεχνο, έμοιαζε πολύ με την ψυχεδελική μόδα των παιδιών των λουλουδιών, που υμνούσε τη χαρά της ζωής και την απόλυτη ελευθερία. Στην εποχή των συστημάτων της αποθέωσης των αυτοματισμών και του rotation αποτελεί όμορφη ανάμνηση, αλλά δεν είναι αποδεκτό στο σύγχρονο πνεύμα της αποτελεσματικότητας και των ποδοσφαιρικών σκοπιμοτήτων.

Το ποδόσφαιρο το κατανοούν «απολύτως» τόσοι λίγοι ειδήμονες όσοι και την τέχνη της ποίησης, ενώ οι κοινοί ποδοσφαιρόφιλοι που το κατανοούν «σχετικώς» είναι τόσοι πολλοί όσοι και οι αναγνώστες της ποίησης αντιστοίχως. Και όπως είναι αρκούντως περισσότεροι όσοι έχουν παίξει ποδόσφαιρο από όσους γνωρίζουν την τέχνη και την τεχνική του, έτσι οι περισσότεροι πλάθουν και εκστομίζουν ποιητικές φράσεις πολύ περισσότερες απ' όσες θα επέτρεπε ο βαθμός που έχουν συνειδητοποιήσει την τέχνη της ποίησης και τους κανόνες που τη διέπουν. Σύμφωνα με τον Πιερ – Πάολο Παζολίνι: «Το ποδόσφαιρο είναι η τελευταία ιερή παράσταση των καιρών μας. Κατά βάθος πρόκειται για ιεροτελεστία, αν και είναι μια απόδραση. Ενώ άλλες ιερές παραστάσεις βρίσκονται σε παρακμή, ακόμα και η θεία λειτουργία, το ποδόσφαιρο είναι η μοναδική που μας έχει απομείνει. Είναι το θέαμα που αντικατέστησε το θέατρο». Αν το θέατρο και το ποδόσφαιρο είναι κοντά, είναι γιατί συμβαίνουν και τα δυο μπροστά στα μάτια μας, και γιατί και τα δυο προϋποθέτουν κάποιο κοινό. Κάποιες φορές είναι το ίδιο κοινό το οποίο αποθεώνει τις χορευτικές κινήσεις του George Best, όταν περνά σαν άνεμος τους αμυντικούς που τον μαρκάρουν, με το κοινό μιας όπερας. Τόσο το ποδόσφαιρο όσο και το θέατρο έχουν «φίλους» και «εχθρούς» ˙ τόσοι αγαπούν τον Ολυμπιακό και τόσοι τον Μαχαιρίτσα, σε τόσους είναι μισητός ο Παναθηναϊκός και σε τόσους αντιπαθής ο Χατζηγιάννης.

Τόσο το ποδόσφαιρο όσο και η τέχνη περικλείουν έναν ωκεανό συναισθημάτων που δεν αποτελούν συνάρτηση του εργαλείου μέτρου – παρατήρησης. Παρακολουθούμε έναν συναρπαστικό ποδοσφαιρικό αγώνα, με το ίδιο ενδιαφέρον που παρακολουθούμε μια εξαιρετική θεατρική παράσταση. Παρακολουθούμε για να ευχαριστηθούν οι αισθήσεις μας αλλά κυρίως παρακολουθούμε ποδόσφαιρο γιατί τέρπεται όλο μας το είναι και γιατί αυτό αποτελεί ένα είδος παραμυθίας από την τραχύτητα της καθημερινής ζωής. Τελικά, όταν όλοι μιλάνε στο όνομα του λαού, μόνο η τέχνη ως τέχνη και δη λαϊκή μπορεί να το κάνει αυθεντικά. Το ποδόσφαιρο τελικά είναι η τελευταία λαϊκή τέχνη και μάλιστα αυθεντική γιατί ο λαός το εισπράττει ως αυθεντική τέχνη και εμείς οι διανοούμενοι μένει να το αποδείξουμε..

Ανταπόκριση απο ένα ΟΝΕΙΡΟ...

από τον τυχερό μας φίλο oikon7

Φύγαμε με πούλμαν από έναν σταθμό έξω από την Κολωνία λίγο μετά από τις 12 το μεσημέρι. Φτάσαμε στις 5 το απόγευμα. Πριν τον αγώνα, τσάρκες στα πέριξ του σταδίου (γηπέδου μάλλον), μπιρίτσες, χαχαχα με τους Γερμανούς (ήρεμα πράγματα, εντελώς ήρεμα και πολύ όμορφα). Οι δικοί μας έφταναν είτε με πούλμαν (οι περισσότεροι) είτε με τρένο ή ΙΧ. Οι περισσότεροι Έλληνες της Γερμανίας - δεν γνωρίζω πόσοι ανέβηκαν από την πατρίδα.

Κατά τις 7 είχαν φτάσει σχεδόν όλοι οι δικοί μας και μας άφησαν να μπούμε στο γήπεδο. Εννοείται οι κερκίδες των γηπεδούχων ήταν σχεδόν άδειες ακόμα. Μας έδωσαν τη θύρα 10 και κομμάτι της διπλανής (9 νομίζω) που τις γεμίσαμε εντελώς. Kάθε θύρα έχει δύο διαζώματα. Η κερκίδα των φιλοξενουμένων βρίσκεται πλάι στο πέταλο.

Το γήπεδο της WERDER δεν είναι κάτι το σπουδαίο, αλλά ξεγελάει το μάτι: με το Στέλιο νομίζαμε ότι παίρνει καμιά 50 χιλ. θεατές, αλλά τελικά από το φωτεινό πίνακα ανακοινώθηκε ότι ο συνολικός αριθμός θεατών που παρακολούθησαν εχθές τον αγώνα ήταν 37.500. Συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι λίγες θέσεις ήταν κενές (στα επίσημα, πολύ ακριβά εισιτήρια), δεν νομίζω το WESERSTADION να παίρνει πάνω από 40 χιλ. τελικά. Πάντως οι εξέδρες είναι σκεπαστές: όταν βρέχει μόνο οι δύο μπροστινές σειρές θεατών βρέχονται (στην κερκίδα που βρίσκεται απέναντι από τα επίσημα).

Μέχρι να αρχίσει ο αγώνας, συνθήματα και τραγούδι - όλα προβλεπόμενα, καμία απολύτως διαφορά από το Καραϊσκάκη. Ίσως μάλιστα η κερκίδα εχθές να είχε και περισσότερο παλμό από ότι άλλες φορές, επειδή εδώ την ομάδα την βλέπουμε σπανιότατα...

Πρώτος βγήκε για ζέσταμα ο Νικοπολ ο οποίος και αποθεώθηκε - ανταπέδωσε με χαιρετισμό προς το μέρος μας. Λίγο μετά τις 8, βγήκαν και οι δύο ομάδες για ζέσταμα. Κάθ'όλη τη διάρκεια αυτή, δεν σταματήσαμε ούτε δευτερόλεπτο το τραγούδι και τα συνθήματα.

Να σημειώσω εδώ, ότι όλη τη μέρα είχε συννεφιά, αλλά δεν έβρεχε. Λίγο πριν την έναρξη του αγώνα, συζητούσαμε με τον Στέλιο ότι δεν θα είναι καθόλου καλό για τους δικούς μας να βρέξει... δυστυχώς το γκαντεμιάσαμε. Η βροχή άρχισε σχεδόν με την έναρξη του αγώνα.

Ωραίο σκηνικό στην έναρξη: τα φώτα των κερκίδων χαμηλώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό, προκειμένου να σκοτεινιάσει (όχι εντελώς) ο περίγυρος και να αναδειχθεί περισσότερο ο αγωνιστικός χώρος. Το περίεργο: λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας, ήρθαν αποκλειστικώς στη δική μας κερκίδα καμιά 20αριά μπάτ.... ε, αστυνομικοί με γκλοπ και παρατάχθηκαν στην πάνω - πάνω σειρά του ανώτερου διαζώματος. Μισοί άνδρες και μισοί γυναίκες. Μερικές μπάτσ... ε, αστυνομικίνες (sic) ήταν και ωραίες γκόμενες και με τον Στέλιο είχαμε πρόβλημα γιατί μια κοιτάζαμε τον αγωνιστικό χώρο μια τι γινόταν πίσω μας...

Πάντως καθόλη τη διάρκεια της παρουσίας μας στη Βρέμη δεν έγινε απολύτως καμία μανούρα και όλα εξελίχθηκαν ομαλά. Η σχετική καζούρα στους Γερμανούς ναι, αλλά μέχρι εκεί.

Ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε αμυντικά (όπως άλλωστε έχει αναλυθεί ήδη από πολλούς) στο Α' ημίχρονο. Βασικά, αυτό που είδα εγώ είναι ότι σχημάτισε δύο ιδιότυπες γραμμές άμυνας τοποθετημένες ανάμεσα στο ημικύκλιο της σέντρας και μπροστά από την περιοχή του Νικοπολίδη. ΔΕΝ πιέζαμε πριν οι Γερμανοί περάσουν τη σέντρα (καλώς; κακώς; θέμα προς συζήτηση...)

Αυτό που πιστεύω ότι δεν φαινόταν καθαρά στην τηλεόραση ήταν ο βαθμός στον οποίο το γήπεδο γλιστρούσε: σε πολλές περιπτώσεις, οι παίκτες γλιστρούσαν και έπεφταν κάτω ΕΚΤΟΣ ΦΑΣΕΩΣ - τόσο οι δικοί μας όσο και οι αντίπαλοι. Πιστεύω όμως ότι οι δικοί μας επηρεάστηκαν περισσότερο από τη βροχή. Ξέρω ότι τώρα ακούγομαι σαν τον Λεμονή που κατηγορούσε το χόρτο στο γήπεδο του Άρεως, αλλά νομίζω βλέπατε όλοι πώς έφευγε η μπάλα όταν έβρισκε στο έδαφος, δηλ. τι φάλτσα και τι ταχύτητα έπαιρνε. Το να γίνει κοντρόλ ήταν εξαιρετικά δύσκολο - οι Γερμανοί όμως έχουν συνηθίσει περισσότερο από τους δικούς μας να αγωνίζονται σε τέτοιες συνθήκες.

Τέλος πάντων, θα πω το κουφό τώρα: η αποχώρηση του Ντομί έπαιξε μεγάλο ρόλο για την έκβαση του Α' ημιχρόνου. Όσο έπαιζε, αμυνόμασταν σχετικά καλά από τα αριστερά. Μόλις βγήκε, οι Γερμανοί έστελναν πολύ συχνότερα την μπάλα από κει και προσπαθούσαν πότε με ψηλή και πότε με χαμηλή σέντρα να βρουν τον επιθετικό για κεφαλιά ή για κοντρόλ στο ύψος της περιοχής αντίστοιχα.

Πρέπει να πω ότι το γκολ των Γερμανών ήρθε αρκετά φυσιολογικά: αν και είχε κάποια δόση τύχης, μας πίεζαν πολύ τόσο σε ένταση όσο και σε χρονική διάρκεια. Αν δεν το δεχόμασταν σε αυτή τη φάση, θα γινόταν αργότερα... δυστυχώς. Ο Νικοπολίδης μας έσωσε σε άλλες δύο φάσεις στο Α' ημίχρονο (σε τετ-α-τετ πριν το γκολ και σε προβολή μετά το γκολ). Γενικά η ομάδα δεν πατούσε καθόλου καλά στον αγωνιστικό χώρο. O Λούα Λούα ήταν αποκομμένος μπροστά: με τον Στέλιο συζητούσαμε αν στη θέση του θα έπρεπε καλύτερα να παίξει ο Κοβα, αλλά από την άλλη οι δικοί μας δεν προσπαθούσαν να βρουν τον επιθετικό με ψηλές μπαλιές φοβόμενοι τους δυνατούς κεφαλοσφαιριστές των Γερμανών.

Τελειώνοντας το Α' ημίχρονο, είχαμε δεχθεί ένα γκολ, είχαμε κάνει μόλις μια ευκαιρία και είχαμε για καλύτερο μας παίκτη τον τερματοφύλακα. Οι προοπτικές ήταν δυσοίωνες - βασικά προσωπικά δεν πίστευα ότι θα τη γλυτώναμε με λιγότερα από 3 τεμάχια. Παρόλα αυτά, οι οπαδοί μας δεν σταμάτησαν καθόλου να τραγουδάνε και να προσπαθούν να ενισχύσουν την ομάδα. Μετά την παγωμάρα του γκολ που διήρκησε 3-4 λεπτά, το τραγούδι συνεχίστηκε σε έντονο ρυθμό. Εντάξει, αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει την πορεία του πράγματος, αλλά το αναφέρω επειδή το βρήκα συγκλονιστικό.

Στο ημίχρονο η βροχή σταμάτησε. Υπάλληλοι του σταδίου βγήκαν να πατήσουν το χορτάρι με καλά αποτελέσματα: στο Β' ημίχρονο δεν θυμάμαι κάποιον παίκτη που να έπεσε, ενώ και η μπάλα δεν αναπηδούσε τόσο όσο στο πρώτο. Κάπου επιμένω στο γεγονός αυτό, επειδή το θεωρώ αρκετά σημαντικό για την εξέλιξη του αγώνα.

Όπως όλοι είδατε, το Β' ημίχρονο δεν είχε αγωνιστικά τίποτα απολύτως κοινό με το πρώτο. Ήταν σαν να βλέπαμε εντελώς διαφορετικό αγώνα. Οι παίκτες μας βγήκαν με έναν απίστευτο τσαμπουκά και πήραν τα ηνία από την πρώτη στιγμή! Πραγματικά δεν το πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε. Οι της Βέρντερ σίγουρα ξαφνιάστηκαν: απόδειξη ο βεβιασμένος τρόπος με τον οποίο έδιωχναν την μπάλα από την άμυνα δίνοντας σε εμάς συνεχώς πλάγια άουτ.

Tα δύο γκολ που μας ακυρώθηκαν, εμένα προσωπικά μου έριξαν το ηθικό. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ήταν πράγματι οφ-σάιντ ή όχι, αφού δεν βλέπαμε την ευθεία από κει που βρισκόμασταν, αλλά το θεωρούσα μια μεγάλη ευκαιρία να ισοφαρίσουμε που πήγε χαμένη. Η ομάδα πάντως δεν έδειξε καθόλου να πτοείται. Η αλλαγή του Γκαλέτι με τον Κοβάσεβιτς είναι αλήθεια ότι μας κούφανε: κάποιος ψέλλισε "ίσως είναι κουρασμένος ο Ισπανός", κάποιος άλλος βιάστηκε να κράξει τον Λεμονή. Τυχαίο ή όχι, στην αμέσως επόμενη επίθεση ισοφαρίσαμε με τον ΣΤΟΛΤΙΔΑΡΟ. Ο πανζουρλισμός στην εξέδρα δεν περιγράφεται.

Ακολούθησε ένα δεκάλεπτο επιθετικού κρεσέντο από τον Ολυμπιακό με τη Βέρντερ να έχει παραλύσει εντελώς. Εμείς στην εξέδρα είχαμε φτάσει σε κορύφωση βλέποντας την ομάδα να επιτίθεται κυριολεκτικά κατά κύματα, να έχει βάλει τη Βέρντερ στα καρέ της μέχρι να έρθει η στιγμή για τον κεραυνό του ΠΑΤΣΑ που έκανε τους Γερμανούς να βουβαθούν και εμάς να αρχίζουμε να χοροπηδάμε εξωφρενικά.

Η ομάδα μετά το 2-1 έγινε κάπως πιο συντηρητική. Δεν έπαιζε το ίδιο είδος άμυνας με το πρώτο ημίχρονο, αλλά έδωσε πράγματι κάποιους χώρους στους Γερμανούς. Βασικά τα δικά μου μάτια ήταν μια στον αγωνιστικό χώρο και μιά στο ρολόι του σταδίου (και μια στην καστανούλα μπατσίνα πίσω μου αχαχχαχαχα). Επειδή το έργο το έχουμε δει πολλές φορές, δεν χωρούσε στο μυαλό μου ότι υπήρχε περίπτωση να ισοφαριστούμε... το φοβόμουν πολύ. Σε κάποια φάση μας έσωσε ο Νικοπολ σε εξ επαφής κεφαλιά. Δεν γνωρίζω ποιος Γερμανός την έκανε, επειδή η εστία του Νικοπολ ήταν απέναντι και δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά...

Οι λίγες αντεπιθέσεις που κάναμε μετά το 2-1 ήταν υποδειγματικές και έφεραν το τρίτο γκολ που έριξε τους Γερμανούς οριστικά στο καναβάτσο. Η σχιζοφρένεια που επικράτησε στην κερκίδα τη στιγμή που ο ΚΟΒΑ πλάσαρε στο ριμπάουντ ήταν για μένα κάτι το πρωτόγνωρο. Για κάποια λεπτά "χαθήκαμε" πραγματικά... η προοπτική του διπλού ήταν πια πολύ κοντά. Και πάλι κρατούσαμε την αναπνοή μας μέχρι να σφυρίξει τη λήξη ο διαιτητής, μέχρι να αποθεώσουμε τους παίκτες και τον προπονητή "ΘΡΥΛΕ ΕΛΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΣΟΥ" μέχρι οι κάτω να "σκοτωθούν" για το ποιος θα αρπάξει τη φανέλα του άλφα ή βήτα παίκτη...

Μείναμε για λίγο εκεί μέχρι να αποχωρήσει το μεγαλύτερο τμήμα των γηπεδούχων οπαδών (τους αποχαιρετήσαμε με το κλασικό "Auf wiedersehen", τους ευχαριστήσαμε για τη φιλοξενία και υποσχθήκαμε να ξαναπεράσουμε ) και κατευθυνθήκαμε στα λεωφορεία. Η απόσταση Βρέμη - Κολωνία είναι περίπου 300 km... ήμασταν οργανωμένοι με τα μπυρόνια για τον γυρισμό, προλάβαμε να πούμε όσα συνθήματα και τραγούδια θυμόμασταν από 150 φορές το καθένα και μετά το γυρίσαμε στα ρεμπέτικα και τα λαϊκά... σε κάποια φάση με πήρε ο ύπνος - αν δεν με ξυπνούσε ο Στέλιος να μου πει ότι φτάσαμε ακόμα στο λεωφορείο θα ήμουν.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΧΘΕΣΙΝΗ ΧΑΡΑ - ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ